Łączenie Punktów: Powrót samolotowego szaleństwa i lustrzana pogoda (2)

Sott Editors
Sott.net
8 Maja 2010 21:05 EDT

Katastrofa w Smoleńsku – Czas na pobudkę?

© EPA

Po raz drugi w ciągu 70 lat Polacy z przerażeniem dowiedzieli się, że w podsmoleńskim lesie zginęła – w nagłej i tragicznej katastrofie samolotu – znaczna część przywódców ich kraju.

10 kwietnia samolot polskich Sił Powietrznych Tu-154M, przewożący na pokładzie prezydenta Lecha Kaczyńskiego, jego żonę oraz wysokiej rangi delegatów, rozbił się podczas wykonywania w gęstej mgle podejścia na rosyjskie, do niedawna wojskowe lotnisko. Zginęli wszyscy obecni na pokładzie – 88 pasażerów i 8 członków załogi.

Wszystko wskazuje na to, że już od etapu organizowania wyjazdu na czele listy priorytetów znajdowały się osobiste i polityczne interesy, przy jednoczesnym braku wystarczającej troski o bezpieczeństwo.

Katastrofa jest wciąż przedmiotem dochodzenia, prowadzonego przez rosyjskie i polskie komisje i prokuratorów. Znalezione zostały czarne skrzynki samolotu z nieuszkodzonymi rejestratorami parametrów lotu. Załoga 20-letniego Tupolewa była powiadomiona o złych warunkach atmosferycznych, m. in. przez kontrolerów ruchu ze Smoleńska. Piloci wiedzieli, że widoczność była znacznie gorsza od wymaganej, a kontrolerzy, kierując się względami bezpieczeństwa odradzali lądowanie w Smoleńsku, zalecając skierowanie się na jedno z zapasowych lotnisk. Załodze znany był również stan lotniska i jego wyposażenie, oraz fakt, że jedynym możliwym na nie podejściem będzie nieprecyzyjne podejście NDB (co w nawigacji lotniczej oznacza konieczność lądowania z widocznością terenu). Mimo to ktoś na pokładzie polskiego samolotu – albo pilot albo ktoś z członków delegacji – zadecydował o podjęciu próby lądowania.

Podczas podejścia samolot zszedł poniżej wyznaczonej ścieżki schodzenia i przekroczył dopuszczalne minima wysokości zapewniające bezpieczne podejście i lądowanie. W rezultacie około 1200 metrów od płyty lotniska, gdzie samolot powinien znajdować się na wysokości co najmniej 60 metrów, Tu-154M znalazł się na tyle nisko, że zahaczył o koronę drzewa. Lecąc dalej, ścinał czubki kolejnych drzew, na jednym z nich stracił fragment skrzydła, zaczął przechyliać się w lewo, aż przewrócony podwoziem do góry spadł na ziemię w odległości 350-500 metrów od pasa startowego, doszczętnie się roztrzaskując.

Rosyjska komisja lotnicza MAK (Межгосударственный Aвиационный Kомитет) odpowiedzialna za badanie wypadków lotniczych poinformowała, że pierwszy wstępny przegląd rejestratora rozmów w kabinie oraz rejestratora FDR wskazuje, że do momentu katastrofy wszystkie silniki samolotu działały normalnie, a na pokładzie nie było wybuchu ani pożaru. W swoim komunikacie MAK dodał, że wstępne analizy zapisu nie wskazują też na to, żeby w czasie lotu doszło do awarii jakichkolwiek urządzeń pokładowych. Na początku maja podano do wiadomości, że nie tylko system TAWS ostrzegający o przeszkodach terenowych włączył się na 30 sekund przed katastrofą, ale odezwały się wszystkie systemy ostrzegawcze samolotu.

[Rozmyślnie tworząc atmosferę podejrzliwości], 29 kwietnia polska Prokuratura Generalna ogłosiła, że w prowadzym śledztwie badane są cztery możliwe przyczyny katastrofy: usterki techniczne samolotu Tu-154M/101, zachowanie załogi, błąd polskiego bądź rosyjskiego personelu naziemnego oraz atak terrorystyczny lub wywieranie presji na pilotów, ażeby lądowali pomimo złych warunków.

Prezydent Kaczyński leciał do Katynia z okazji 70. rocznicy mordu w katyńskim lesie popełnionego wiosną 1940 roku na tysiącach polskich oficerów, jeńców wojennych i intelektualistów przez sowieckich agentów. Masakra ta stała się trwałym symbolem cierpienia Polaków pod jarzmem władzy radzieckiej. Choć polskie delegacje co roku odwiedzają Katyń dla upamiętnienia tej masakry, miała to być dopiero druga podróż Lecha Kaczyńskiego, który po raz pierwszy odwiedził Katyń we wrześniu 2007 r., na miesiąc przed październikowymi wyborami parlamentarnymi. Zważywszy na fakt, że tegoroczne wybory prezydenckie mialy się pierwotnie odbyć pod koniec bieżącego roku, jest całkiem prawdopodobne, że planowana wizyta Kaczyńskiego w Katyniu miała więcej wspólnego z`jego polityką wyborczą niż z oddaniem hołdu zmarłym.

Jak zauważył „Globe and Mail”:

„Pamięć zbrodni katyńskiej została już uczczona w tym miesiącu, podczas oficjalnej ceremonii z udziałem premiera Tuska i jego rosyjskiego odpowiednika, Władimira Putina. Lech Kaczyński, zadeklarowany przeciwnik polityczny zarówno Rosjan, jak i Tuska, nie został zaproszony. Sobotnia ceremonia była zorganizowaną przez niego samego odpowiedzią i aby zademonstrować działania osamotnionej części Polski, zabrał ze sobą sporą częsć polskiej konserwatywnej elity [swoich sojuszników].”

© Robert Kowalewski / Agencja Gazeta – Donald Tusk i Władimir Putin w Katyniu

Katastrofa spustoszyła wysokie szczeble polskiego politycznego i wojskowego personelu. Na pokładzie samolotu byli między innymi szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, dowódca Marynarki Wojennej oraz dowódcy sił powietrznych i lądowych. Zginęli również prezes Narodowego Banku Polskiego, wiceminister spraw zagranicznych, wicemarszałek Sejmu, rzecznik praw obywatelskich, ostatni prezydent RP na uchodźstwie, wiceminister obrony narodowej, prezes Instytutu Pamięci Narodowej oraz przedstawiciele Rodzin Katyńskich. (Pełna lista ofiar katastrofy)

Chociaż w katastrofie zginęło wielu czołowych polityków i wysokich rangą oficerów wojskowych, ich śmierć nie wpłynie bezpośrednio na funkcjonowanie polskiego rządu. Prezydent Polski jest najwyższym zwierzchnikiem sił zbrojnych, ale jego rola jest w dużej mierze symboliczna. Na pokładzie samolotu nie było Premiera ani większości głównych ministrów. Nowe wybory prezydenckie zostały zaplanowana na 20 czerwca 2010.

Nigdy wcześniej w historii świata nie zmarło jednocześnie tak wiele czołowych postaci państwa. Symbolika związana z faktem, że katastrofa zdarzyła się w pobliżu miejsca, gdzie przed 70 laty zamordowano intelektualną elitę Polski, jest uderzająca. Już sam ten fakt powinien wystarczyć, aby polski naród poczuł się zaalarmowany i zwrócił na to uwagę. Tylko na co dokładnie?

Od pierwszych chwil po tej tragedii media przedstawiały anonimowe, niepotwierdzone, bezsensowne i sprzeczne informacje na temat katastrofy i jej okoliczności. Na dobrą sprawę nie było żadnego oficjalnego komunikatu, pytani przez media eksperci wyrażali niezgodne ze sobą opinie, nie było zgody co do urządzeń nawigacyjnych samolotu, wyposażenia lotniska, warunków pogodowych, tego, czy lot był monitorowany, kompetencji rosyjskich kontrolerów ruchu lotniczego (którzy nie mówili po angielsku, jako że było to wojskowe, a nie cywilne lotnisko), ile było podejść do lądowania, ilu pasażerów było na pokładzie i czy ktoś przeżył, ile było w samolocie czarnych skrzynek (podawano liczby od dwóch do pięciu, dokładna liczba nie została jeszcze oficjalnie potwierdzona), czy zapisy z czarnych skrzynek zostaną podane do publicznej wiadomości, jakie było doświadczenie zawodowe i umiejętności członków załogi, itp. Do tej pory nie zostały ujawnione nagrania głosowe z kokpitu [1 czerwca polski rząd opublikował transkrypt całej rozszyfrowanej dotąd części zapisów – przyp.]

Goya: Gdy rozum śpi, budzą się upiory

Kiedy tego typu urzędowa niekompetencja i odwlekanie połączy się z tak symbolicznym i emocjonalnym wydarzeniem, nic dziwnego, że Internet aż huczy od teorii na temat tego, dlaczego i w jaki sposób zginął Prezydent Kaczyński i 95 innych osób. Niektórzy sugerują udział osób trzecich, inni przytaczają najwcześniejsze publikacje wskazujące, że polski Marszałek Sejmu wydał oświadczenie o katastrofie, zanim się ona zdarzyła, były też doniesienia o zaginięciu laptopa będącego własnością szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego, Andrzeja Szczygły, który zginął w katastrofie. Istnieje nawet słabej jakości nagranie wideo, które podobno pokazuje egzekucję ocalałych z katastrofy dokonywaną przez Rosjan!

Musimy jednak pamiętać, że sztuka zalewania Internetu niezliczonymi teoriami (z których część jest ewidentną dezinformacją, co do innych sprawa nie jest tak oczywista), jest starą i i sprawdzoną metodą wywoływania dezorientacji i odwracania uwagi od pewnych hipotez, a przyciągania jej do innych, służących jakimś konkretnym celom. W przypadku polskiej katastrofy nie trzeba było dużo wysiłku, żeby rozpętać spekulacje na temat możliwego bezpośredniego udziału Rosji w tym wypadku. W końcu miłości między Rosjanami i Polakami nie ma od dawna, a echa zbrodni katyńskiej trudno ignorować. My jednak uważamy, że teoria „to sprawka Rosjan” jest zbyt poręczna i nie ma żadnego dowodu na to, że rosyjski rząd mógłby w jakikolwiek znaczący sposób odnieść korzyści z dokonania zamachu.

Chociaż bez wątpienia istnieje wiele trudnych do zrozumienia okoliczności katastrofy TU-154M, wymagających śledztwa, podstawowe pytanie, jakie ciśnie się na usta, brzmi: jakim cudem w epoce Wielkiego Brata, gdy wszyscy pasażerowie linii lotniczych muszą zdejmować buty i często przechodzić przez uwłaczające i niebezpieczne skanery ciała przed wejściem na pokład samolotu, mogło dojść do tego, że dziesiątkom czołowych polityków, przywódców wojskowych i państwowych urzędników pozwolono wsiąść do jednego samolotu?! A co jeszcze ważniejsze, kto był odpowiedzialny za podjęcie tej decyzji? Pamiętacie ten wypadek?

Niewątpliwie interesujące było również obserwowanie, którzy ze światowych przywodców politycznych przybyli do Polski, by uczestniczyć w ceremoniach pogrzebowych prezydenta Polski, a którzy ochoczo skorzystali z wymówki, jakiej dostarczyła im chmura pyłu wulkanicznego, i woleli w tym czasie na przykład grać w golfa.

Bazując na dostępnych danych, redaktorom SOTT wydaje się, że w tym przypadku wrogie działania osoby trzeciej nie były potrzebne do spowodowania katastrofy a w tym samym przedwczesnej śmierci tak wielu członków polskiej elity politycznej i wojskowej. Fakty dość wyraźnie wskazują na serię niewyobrażalnie nieprzemyślanych decyzji, podejmowanych przez polską delegację, od etapu planowania wyjazdu do Katynia począwszy. Te decyzje (lub ich brak) stworzyły warunki, które ostatecznie doprowadziły do katastrofy.

© Sean Gallup/Getty Images – Znicze i kwiaty pod Pałacem Prezydenckim

Plan wizyty w Katyniu, z pełną pompą i ceremonią, zrodził się z politycznej walki Kaczyńskiego z Tuskiem i premierem Rosji, Putinem, oraz z jego ambicji przyćmienia ich obu, choć na krótką chwilę. Jednocześnie podróż ta przysłużyłaby się wyborczym nadziejom Kaczyńskiego. Bardzo prawdopodobne, że to właśnie były jego główne motywacje do zorganizowania tego wyjazdu. Poczucie patriotyzmu i szczere pragnienie oddania hołdu poległym przodkom – o ile miały miejsce – były niewątpliwie drugorzędne. Klimatu katastrofy dopełnił wyraźny brak współpracy (lub była niewystarczająca) między instytucjami organizującymi tę podróż i tymi, które powinny były zapewnić jej bezpieczeństwo.

Jeśli Kaczyński i jego delegacja zrobili ze swojej strony wszystko, żeby skusić los, to los kolaborował z nimi, dostarczając gęstą mgłę, która spowiła Smoleńsk. Ale nawet wówczas do delegacji należała ostateczna decyzja, czy podjąć próbę lądowania na kiepsko wyposażonym i niewidocznym lotnisku. A jednak, ignorując zalecenia kontrolerów ruchu lotniczego, podjęto decyzję o podejściu do lądowania. Wygląda na to, że był to fatalny przypadek syndromu „get-there-itis” (dotarcia na miejsce za wszelką cenę).

Pytania, czy piloci zeszli za nisko usiłując złapać kontakt wzrokowy z ziemią, czy też błędnie odczytywali wysokościomierze, a może doszło do awarii urządzeń, są bez wątpienia ważne dla prowadzonego śledztwa, jednak dla reszty z nas powinny być postrzegane jako w pewnym stopniu akademickie. Lekcja nie leży w obsesji na temat przebiegu katastrofy, ale w rozważeniu możliwości, że nagła śmierć polityczno-wojskowej elity Polski, po raz drugi w ciągu bolesnych i niespokojnych siedemdziesięciu lat, jest “wezwaniem do przebudzenia się” polskiego narodu. Można by zapytać, do czego ma się przebudzić naród. Takie wezwania generalnie służą dwóm celom. Po pierwsze, obudzeniu nas z drzemki i uświadomieniu sobie, że głównie „śpimy”. A po drugie, w sensie ogólnym (co faktycznie stosuje się do wszystkich) w celu ostrzeżenia nas przed niebezpieczeństwami związanymi z wszechobecnym i ciągłym myśleniem życzeniowem i ze złudzeniami co do otaczającego nas świata, naszej roli w nim i – jak w przypadku katastrofy katyńskiej – prawdziwych motywów i intencji kierownictwa politycznego, w którym zbyt wielu z nas pokłada zbyt wiele zaufania.

Znane jest powiedzenie Hegla, że ważne wydarzenia historyczne powtarzają się. Marks rozszerzył je dodając, że „za pierwszym razem jest to tragedia, a za drugim farsa”. Ten „drugi Katyń” nie musi zapisać się w historii jako farsa lub jako jeszcze jedna zmarnowana szansa ludzkości na przebudzenie się na prawdę, że historia powtarza się tylko dlatego, że ludzie ją ignorują.

Herbatki, ktorych się nic nie ima

© on image – Wicedyrektor Koch Industries David Koch i demonstrujący uczestnicy Herbatki

Sztuczną opozycję wobec podatków i prezydenckiej reformy służby zdrowia („Obamacare”) połączył w tym miesiącu „populistyczny” ruch tzw. herbatek. Choć nazywany przez media zarzewiem rewolucji, znalazł on poparcie wśród korporacji i ultra-konserwatywnych Republikanów, zainteresowanych użyciem ruchu do własnych celów. Najwięksi sponsorzy i orędownicy tej (pędzącej ku faszyzmowi) populistycznej fali mają jednak wątpliwą przeszłość oraz wyraźne związki z korporacyjnym światkiem:

Skrytym grzeszkiem ruchu herbatkowego jest to, że główni jego sponsorzy swoje rodzinne fortuny zawdzięczają praźródłu swojej nienawiści – bezbożnemu radzieckiemu imperium Stalina. Naczelni patroni prawicowych grup tworzących herbatki – naftowi miliarderzy z rodziny Kochów – nie mieliby środków na ich finansowanie, gdyby nie góra pieniędzy, której dorobili się pracując dla bolszewików w późnych latach 20. i na początku 30. XX w., budując rafinerie, szkoląc tamtejszych inżynierów oraz tworząc podstawy sowieckiej infrastruktury naftowej.

W przeddzień Tax Day, ostatniego dnia składania rozliczeń podatkowych, rzecznik Koch Industries usiłował przy pomocy zmyślnych kłamstw ostrożnie odciąć oligarchów od prawicowych ruchów. W oświadczeniu podano, że firma nigdy nie przeznaczała środków finansowych „na wspieranie tak zwanych przyjęć herbatkowych”. Jednak zmuszony był on  potem przyznać, że Koch Industries w istocie wspiera fundację Americans for Prosperity (AFP), której współzałożycielem i obecnym prezesem jest… wicedyrektor Koch Industries, David Koch! Jak się okazuje, wiele herbatek, włącznie z tymi podczas Tax Day, zostało zorganizowanych właśnie przez AFP, której siedziba mieści się w Waszyngtonie.

Rachel Maddow po mistrzowsku naświetliła ową żałosną próbę ukrycia faktów:

Bracia miliarderzy, Charles i David Koch, za pomocą AFP zdołali przekształcić herbatkowe ugrupowania w konia trojańskiego korporacji. W konsekwencji, wiele z tych grup stało się narzędziami w rękach Partii Republikańskiej, tworzącej na terenie całego kraju sztuczne inicjatywy obywatelskie.

PROBLEM: “Poinfromowani”. ROZWIĄZANIE: Jakkolwiek informacyjny byłby Fox News, nie zastąpi wam słownika.

Działania te zyskują na wyrazistości, gdy przyjrzeć się temu, jak korporacyjne media w USA ukazują tego typu wydarzenia – na przykład skupiając się na wystąpieniu Sary Palin na herbatce w Bostonie. Podejście to poparł stronniczy i dezinformacyjny Fox News, emitując bezmyślne i obraźliwe programy z udziałem osób takich jak „Joe Hydraulik”, których patologiczne prawicowe poglądy tylko bardziej rozhisteryzują amerykańskie społeczeństwo w kwestii najpowszechniejszych jego problemów: „Nielegalni imigranci? Zróbcie dla nich ogrodzenie i strzelajcie”.

Noam Chomsky wyraził swoje zaniepokojenie możliwością zstępowania Ameryki w stronę faszyzmu. Powiedział, że tym, co napędza „wzburzenie i wściekłość tych wszystkich [obywateli] zostawionych samym sobie”, jest „kolosalna liczba zbrodni dokonanych z urzędu przez państwowy kapitalizm”. Zgadzamy się z jego słowami, że „ośmieszanie herbatkowych cudaków jest poważnym błędem”, przy czym jest on w pełni świadomy negatywnej roli mediów: „Ludzie chcą odpowiedzi”, mówi Chomsky, „a słyszą je tylko z jednego źródła –  Fox News, [prawicowych] audycji radiowych i Sary Palin”. Gdy dochodzi do swego rodzaju wojny domowej między agentami prowokatorami, wtyczkami policyjnymi, prawicowymi aktywistami i zwolennikami Obamy, widać wyraźnie, że pierwotna ideologia ruchu – szczególnie hasła oparte na dobrych intencjach – zostały całkowicie zepchnięte na margines przez interesy patologicznych korporacji. Jednym słowem, idea uległa poneryzacji.

Węże w garniturach

Poznajcie Andrew McGuire’a, byłego handlarza metalami szlachetnymi z londyńskiego Goldman Sachs, który postanowił ujawnić prawdę o ich transakcjach. Jako osoba z wewnątrz, McGuire otrzymał informacje z pierwszej ręki od handlarzy pracujących dla JP Morgan Chase, przechwalających się, jak holding robi kasę na nielegalnym manipulowaniu rynkami metalów szlachetnych.

W listopadzie ubiegłego roku McGuire skontaktował się z sekcją wykonawczą Commodity Futures Trading Commision (CFTC; niezależnej agencji nadzorującej rynek kontraktów terminowych, tzw. futures, w USA – przyp.) i przedstawił im szczegółowo, w jaki sposób wielkie firmy takie jak JP Morgan, HSBC czy Goldman Sachs rutynowo sygnalizują rynkowi zamiar obniżenia cen metali szlachetnych wraz z zakończeniem terminu opcji, publikacją danych o zatrudnieniu w sektorze pozarolniczym, rolowaniu* na COMEX (oddziale NYMEX, nowojorskiej giełdy kontraktów na surowce – przyp.), jak i innych powiązanych wydarzeń. Oznacza to, że biorą udział w całkowicie nielegalnym handlu wewnętrznym oraz manipulacji rynkowej.

[*Rolowanie (rollover) – przedłużenie czasu zapadalności kontraktu o kolejny okres, połączone z uaktualnieniem jego wartości wyliczonym na podstawie różnic w oprocentowaniu walut z pary (źródło)]

Na początku lutego McGuire skontaktował się drogą elektroniczną z głównym śledczym sekcji wykonawczej CFTC, Eliudem Ramirezem, przedstawiając mu szczegóły ataku na metale szlachetne, do jakiego dojdzie dwa dni po ujawnieniu danych o zatrudnieniu w sektorze pozarolniczym, to jest 5 lutego. Stało się dokładnie tak, jak przewidział. McGuire wysłał do Ramireza kolejne emaile także wtedy, gdy właśnie miała miejsce manipulacja. Wymianę korespondencji możecie przeczytać między nimi tutaj.

25 marca Bill Murphy, dyrektor Gold Anti-Trust Action Committee (GATA) upublicznił rewelacje McGuire’a na posiedzeniu komisji CFTC. Jednak fragment nagrania wideo, gdzie Murphy prezentuje te informacje, został wycięty. Oto nagranie, którego wtedy nikt nie mógł zobaczyć:

Inny członek GATA, Adrian Douglas, również zeznający przed komisją wyjaśnił, że rynek złota jest niczym innym jak kolejnym schematem Ponziego. Jego słowa przytoczono w oparciu o zapis rozmowy:

Douglas: Chciałbym poczynić pewną uwagę. Rozmawiamy o rynku kontraktów terminowych (futures), zabezpieczającym rynek fizyczny. Jednak gdy spojrzeć na rynek fizyczny, LBMA (Londyński Rynek Kruszców), to obraca on 20 milionami uncji złota (ponad 622 tony) dziennie, czyli 22 miliardami dolarów netto, co daje w sumie 5,4 biliona dolarów rocznie. To połowa wielkości amerykańskiej gospodarki. A gdy przyjąć wartość brutto, uzyskamy kwotę 1,5 raza większą od wielkości amerykańskiej gospodarki. Obroty te nie mają 100-procentowego pokrycia w kruszcu, handel opiera się na ułamkowych rezerwach. Można to sprawdzić na stronie LBMA, ponieważ obracają tam „nie alokowanym” metalem. Zgodnie z ich definicją, „nie alokowany metal” jest w posiadaniu „niezabezpieczonego wierzyciela”. Ale skoro złoto nie jest alokowane, a my kupujemy 100 ton, to choćby było nieoznakowane, i tak powinniśmy mieć 100 ton złota. Dlaczego więc jesteśmy niezabezpieczonym wierzycielem?

To dlatego, że mamy do czynienia z rachunkowością opartą na ułamkowych rezerwach i po prostu nie można handlować takimi ilościami złota – takich ilości praktycznie nie ma nigdzie na świecie. Dlatego też wszyscy, którzy zabezpieczają swoje pozycje na LBMA, są w zasadzie papierem zabezpieczonym na papierze. Bart Chilton używa stwierdzenia „stop Ponzimonium”, i rzeczywiście, to nic innego jak schemat Ponziego: Ponieważ złoto jest wyjątkowym towarem, w sytuacji gdy popyt na nie rośnie, pozostaje ono w skarbcu, zamiast trafiać na rynek konsumpcji. Oznacza to, że większość ludzi ufa swoim bankom w kwestii przechowywania ich złota, a te handlują nim w oparciu o zapisy księgowe. Dlatego potrzebne jest określenie prawdziwej ilości złota będącego w obrocie na LBMA i rynkach pozagiełdowych, ponieważ dotychczasowe kontrakty mające zabezpieczać pozycje w transakcjach oparte są w głównej mierze na papierze.

[8 sekund ciszy]

Przewodniczący Gensler: Och, czas nam leci. Eee … Nie mam więcej pytań. Panie Dunn.

Następnego dnia, 26 marca, Andrew McGuire wraz z żoną udali się na zakupy, gdy nagle z bocznej drogi wyjechał samochód, wpadając prosto na ich auto. Kierowca usiłował uciec, dodając gazu i pędząc wprost na świadka zdarzenia, który próbował go zatrzymać, ale na szczęście zdążył odskoczyć w bok. Zbieg rozbił jeszcze dwa inne samochody, ale wkrótce został zatrzymany przez londyńską policję. McGuire i jego żona trafili do szpitala z lekkimi obrażeniami, natomiast o sprawcy wypadku nie było jak dotąd żadnych informacji.

Rewelacje McGuire’a spotkały się z nikłym zainteresowaniem mass-mediów, nie podjęła żadnych kroków w tej sprawie agencja CFTC, choć to akurat nie było niespodzianką. Po przesłuchaniu z Murphym skontaktowało się kilka głównych gazet w celu przeprowadzenia wywiadu. Jednak w ciągu 24 godzin wszystkie te spotkania odwołano.

Przypomnijmy to raz jeszcze. Odpowiednie kręgi od lat doskonale wiedziały o nielegalnym manipulowaniu rynkami dokonywanym przez wielkie instytucje, takie jak JP Morgan czy Goldman Sachs. W końcu były pracownik demaskuje proceder, wskazując go w czasie realnym. GATA ujawnia tę informację, ale transmisja na żywo z przesłuchań urywa się, a wznowiona zostaje po przesłuchaniu Murphy’ego. GATA następnie ujawnia, że rynek metali to nowy schemat Ponziego, jako że fizycznego złota jest znacznie mniej niż w obrocie na papierze – przez co jego cena powinna oczywiście wzrosnąć, jednak poprzez naciski banków inwestycyjnych wzrost ceny jest hamowany. Dzień po przesłuchaniu tenże były pracownik firmy Goldman Sachs, jadąc na zakupy, zostaje staranowany przez inny samochód. A media oraz agencje egzekwujące przestrzeganie prawa nic w tej sprawie nie robią; w rzeczywistości jednak biorą czynny udział w blokowaniu jej rozpowszechniania.

Inny skandal ze złotem wrócił zza grobu, by straszyć Gordona Browna, już wkrótce ekspremiera (nie doczekał jednak końca kadencji i podał się do dymisji – przyp.), w czasie ostatniej fazy kampanii wyborczej. Otóż pomiędzy 1999 a 2002 rokiem, będąc wówczas Kanclerzem Skarbu, Brown zarządził sprzedaż prawie 400 ton złota z brytyjskich rezerw, kiedy ceny złota były najniższe od dwudziestu lat. Na pierwszy rzut oka była to dosyć niewytłumaczalna decyzja, która kosztowała brytyjskich podatników niemal 7 miliardów funtów. Jedno z możliwych wyjaśnień może być takie, że Brown chciał pomóc raczkującemu euro, ponieważ zyski ze sprzedaży ulokował w dolarach, euro i jenach. Jednak wobec tego, czego własnie dowiedzieliśmy się o manipulowaniu rynkiem złota, wartą uwagi jest także inna możliwość.

Nie bez podstaw spekuluje się, że sprzedaż miała wesprzeć tych kilka banków bulionowych w Londynie, które cierpiały na wyraźny deficyt kruszcu i czekały tylko na spadek jego cen, aby zapewnić pokrycie swoim pozycjom i uniknąć niedotrzymania zobowiązań. Jako głównych beneficjentów wymienia się AIG, mocno zaangażowany w handel metalami szlachetnymi, oraz House of Rothschild. Warunkiem wsparcia miało być ich wyjście z LBMA, największej na świecie giełdy złotem, zaraz po zabezpieczeniu swoich pozycji. […] Wygląda więc na to, że na długo zanim AIG, obok Goldman Sachs i jemu podobnych, wykreował olbrzymią ilość pozycji w CDS (credit default swap – przyp.), zmuszając małego Tima (Geithnera) i Fed (Bank Rezerw Federalnych w Nowym Jorku) do wyratowania go z kryzysu, masowo zajmował pozycje krótkie na rynkach metali, zwłaszcza srebra, co stało się powodem reakcji ze strony władz brytyjskich, które musiały uchronić LBMA przed utratą stabilności.

Czy widzicie już, kto tak naprawdę steruje światową gospodarką?

To jeszcze nie wszystko. Amerykański senator Carl Levin, przewodniczący senackiej komisji badającej ostatnie afery na Wall Street, umieścił na swojej stronie internetowej prywatną wymianę e-maili pomiędzy szefami Goldman Sachs przechwalającymi się, jak to podczas kryzysu hipotecznego w USA zbijali miliony dolarów dziennie, obstawiając opcje przeciwne inwestycjom swoich klientów. W jednym z e-maili od prezesa Lloyda Blankfeina widnieje następująca treść:

Oczywiście nie uniknęliśmy hipotecznego zamieszania. Co prawda straciliśmy pieniądze, ale potem zarobiliśmy więcej niż wynosiła strata, dzięki „krótkim papierom” [takim, na których rynek jeszcze bardziej ucierpi z powodu braku realnej wartości].

Lloyd Blankein i Gary Cohn – węże w garniturach

Komisja Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) wytoczyła proces sądowy przeciw Goldman Sachs oskarżając bank o oszukiwanie klientów [pl] [c.d.], sprzedając im inwestycje z góry skazane na straty.

”Banki inwestycyjne takie jak Goldman Sachs (…), mając na uwadze wyłącznie własne korzyści, promowały ryzykowne i skomplikowane instrumenty finansowe, które w znacznym stopniu przyczyniły się do powstania kryzysu”, powiedział Carl M. Levin, senator demokratów w stanie Michigan i przewodniczący senackiej komisji. „Owinęli toksyczne kredyty hipoteczne w zawiłe instrumenty finansowe, przekonali agencje ratingowe do przyznania im najwyższej oceny bezpieczeństwa (AAA) i sprzedali je inwestorom, poważnie zwiększając i rozprzestrzeniając ryzyko na rynku finansowym, a oprócz tego wzbogacili się kosztem klientów, nader często obstawiając obstawiając opcję przeciwną [spadek wartości swojego produktu].”

Daniel Sparks, były dyrektor działu handlu kredytami hipotecznymi w Goldman Sachs zeznał, że „zawieraliśmy te umowy licząc, że będą korzystne [dla klientów]”. Złożenie przysięgi nie powstrzymało go od kłamstw, ponieważ dokumenty posiadane przez komisję senatu wskazują, że wówczas myślał coś wręcz przeciwnego.

Jeżeli sądzicie, że finansowi królowie żerujący na nieszczęściu społeczeństwa są nielicznymi zepsutymi jabłkami w całym systemie bankowym, co powiecie na to: w 2009, roku kryzysu, 25 głównych managerów amerykańskich funduszy hedgingowych zgarnęło do prywatnych kieszeni rekordowe 25,33 miliardów dolarów.

Może pamiętacie, jak w zeszłym miesiącu [PL] pisaliśmy o grupce banków inwestycyjnych, w tym Goldman Sachs, która postanowiła osłabić euro i zaognić kryzys w Grecji. Dodawszy do tego powyższe rewelacje, czy może pozostawać najmniejszy cień wątpliwości co do prawdziwych sprawców obecnej ekonomicznej niedoli społeczeństwa? Kto byłby tak bezduszny, by świadomie niszczyć rynki, a wraz z nimi życie milionów ludzi tylko po to, aby dodać tych kilka zer do ich i tak już napęczniałych sum? Stały czytelnik tej strony wie, że pytanie było retoryczne, bowiem wina w największej mierze spoczywa na rządzących światem psychopatach.

Żeby sprawa stała się jasna, obejrzyjcie to nagranie z posiedzenia senackiej komisji, na którym senator Carl Levin zamęczał pytaniami Davida Viniara, wiceprezesa i dyrektora finansowego Goldman Sachs:

Złapaliście ten moment? Kamienny Viniar nie tylko nie okazał żadnej skruchy, gdy spytano go, jak się czuje po swoich przestępczych wyczynach; w jego mniemaniu, sprzedaż klientom „gównianych umów” była czymś „niefortunnym” dlatego, że omawiano ją w e-mailach. Innymi słowy, żałował nie swoich przewinień, ale tego, że został na nich przyłapany!

Na tym nie koniec. Ci ludzie zdolni są wykiwać każdego swojego klienta, nawet gdy jest nim rząd najpotężniejszego kraju na świecie. Według dokumentów ujawnionych przez Departament Sprawiedliwości w sprawie przeciwko działalności kartelowej, JP Morgan Chase, Lehman Brothers Holdings oraz UBS były wśród kilkunastu instytucji z Wall Street biorących udział w spisku polegającym na płaceniu amerykańskiemu rządowi federalnemu i władzom stanowym niższego od rynkowych stóp oprocentowania inwestycji.

[“W grę wchodzą oszustwa związane z wartymi 2,8 bln dolarów papierami komunalnymi. Zyski z ich emisji i obsługi, a także nie wniesione z tego tytułu opłaty trafiły na Wall Street kosztem podatników – ocenia prokuratura. Dochodzenie koncentruje się na inwestycjach znanych jako gwarantowane kontrakty inwestycyjne, które kupują miasta, stany, okręgi szkolne za pieniądze, które pozyskują z emisji obligacji komunalnych. Rocznie emituje się tego typu papiery o wartości około 400 mld  USD. Lokalne władze używają tych kontraktów do zarabiania, zanim potrzebować będą środków na sfinansowanie umów lub innych kontraktów. Łapówki były wypłacane od 2001 do 2005 r. i wynosiły od 4500 USD do 475 000 dolarów.”  – Link]

Trudno stwierdzić, kto jest tu większym winowajcą: kartel finansowy z Wall Street czy Rezerwy Federalne. Kiedy szefa Fed, Bena Bernanke, zapytano na przesłuchaniu Joint Economic Committee, czy dodrukował 1,3 biliona dolarów w celu wykupienia papierów związanych z rynkiem kredytów hipotecznych, ten skinął twierdząco. Jakie to proste, gdy można sterować gospodarką biorąc pieniądze z powietrza. Zwłaszcza gdy mainstreamowe media o tym nie wspominają. Tej samej strategii tworzenia własnej rzeczywistości użyły państwa G20, aby podźwignąć grecki rząd z rosnącego zadłużenia, kiedy to dodrukowano do kasy MFW dodatkowe sumy.

Podstawową rzeczą, której patologiczne jednostki nie są w stanie pojąć jest to, że rzeczywistość nie lubi byś „tworzona”, ona istnieje niezależnie. Tak też rozwiązywanie problemów za pomocą dodrukowywania pieniędzy ma swoje konsekwencje. Można zalać rynek banknotami i monetami, ale to wcale nie sprawi, że ludzie staną się bogatsi, bowiem dobra materialne pozostają te same – zmniejsza się jedynie wartość gotówki, co z kolei oznacza, że dobra stają się coraz droższe. Nic dziwnego więc, że niektórzy przewidują rychłą hiperinflację, skutkującą wielkim kryzysem w USA.

[cdn…]

—

Ten artykuł jest przekładem oryginału zamieszczonego w języku angielskim na stronie:

Connecting the Dots: Plane Madness Redux and Looking-Glass Weather

dokonanym przez polskich tłumaczy z grupy QFG – edytorów blogu PRACowniA.

 

Materiał ten został opublikowany przez SOTT.NET – projekt Quantum Future Group, Inc – i jest jego własnością. Zezwala się na kopiowanie i publiczne rozpowszechnianie pod warunkiem podania oryginalnego źródła i autora oraz żródła przekładu.

Dodatkowe informacje uzyskasz pisząc na adres: pracownia-iv@o2.pl