Religie to “narzędzia psychopatów”

Fragment artykułu Karyn Nicholson pt. „Religie monoteistyczne to plac zabaw dla psychopatów”.

Karyn Nicholson
Sott.net
14 grudnia 2014

Ideologia to patologia umysłu, memetyczny wirus, który ochrania umysł przed udziałem w racjonalnej debacie. Z chwilą pobudzenia ośrodka przyjemności w mózgu prawdziwe informacje, niepasujące do emocjonalnych uprzedzeń, zostają odrzucone.

Istnieje pewien związek pomiędzy psychopatią i religią. Psychopaci najwyraźniej już dawno odkryli, że są w stanie uczynić świat „przyjaznym dla siebie”, a jednym ze sposobów, dzięki którym udało im się to osiągnąć, było wynalezienie i promowanie różnych religii. [Psychopatów] można określić jako jednostki „anty-ludzkie” [posiadające inną niż ludzka pulę genów]. Robią, co tylko mogą, aby udaremnić rozwój ludzkości, i w dużym stopniu właśnie z tego powodu stworzyli religie.

Religia nie odzwierciedla prawdziwych, naturalnych ludzkich procesów myślowych – jest ich wypaczeniem. Można rzecz, że religia w swej istocie jest w gruncie rzeczy „narzędziem psychopatów”. Niszczy ludzki umysł i właściwie taki był cel jej stworzenia. Religia zawiera w sobie elementy psychopatycznego sposobu myślenia, co czyni z osób normalnych psychopatów [typu border-line], jeśli jeszcze nimi nie są. To zjawisko nie dotyczy wyłącznie jednej religii, lecz wszystkich.

Wyznawcy są ogłupiani i utrzymywani w niewiedzy. Ignorancja i przesąd idą w parze. Aby zachować, chronić lub podtrzymywać wiarę w rzeczy, które tak naprawdę nie mają żadnego sensu, ludzki umysł musi być utrzymywany na pewnym poziomie ignorancji. [Psychopaci] zorientowali się, że religia jest jednym z najlepszych sposobów, żeby tego dokonać. Wielu wierzących postanowiło po prostu ignorować wszystko, co stoi w sprzeczności z tym, w co wierzą – nie pozwalają, aby te informacje docierały do ich umysłów; to tak, jakby zbudowali wokół nich skorupę lub ścianę. To nie jest normalne, to jest bardzo niebezpieczne. – Roman Piso, Psychopatia i religia (Psychopathy and Religion).

Chrześcijański fundamentalizm a zaburzenia psychiczne

Marlene Winell, Valerie Tarico
The crazy-making in Christianity: Religion’s cycle of self-doubt and self-punishment
28 listopada 2014

© Jeff Wells – Pat Robertson

 

Mam trzydzieści lat i usiłuję odzyskać równowagę psychiczną. Uczęszczanie do szkół chrześcijańskich, edukacja domowa, pobyt w chrześcijańskim domu wspólnotowym (de facto w indoktrynującym obozie pracy) oraz przebywanie w wielu kościołach różnych miast sprawiło, że jestem psychicznym, emocjonalnym i duchowym wrakiem.
– Były członek kościoła ewangelicznych chrześcijan, cytat z książki Christianity Is Not Great: How Faith Fails.

Jeśli były wyznawca utrzymuje, że wiara chrześcijańska wpędziła go w depresję, sprawiła, że cierpi na zespół natręctw lub zespół stresu pourazowego, zapewne zarzuci mu się popadanie w przesadę. Chory może doświadczać ataków paniki, oczekując na potencjalne „pochwycenie do nieba”, huśtawki nastrojów – oscylujących pomiędzy ekstazą związaną z wszechogarniającą miłością Boga, a myślami samobójczymi, wskutek nienawiści do samego siebie z powodu popełniania wciąż tych samych grzechów lub też popaść w obsesję na punkcie seksualnej czystości. Tego typu symptomy wyraźnie pokazują, że ich źródło ma związek z religią, lecz wielu instynktownie obwini ofiarę. Powiedzą, że chory emocjonalnie eks-wyznawca już wcześniej miał predyspozycje do zaburzeń depresyjno-lękowych bądź obsesyjno-kompulsywnych i że to one sprawiły, że zaczął postrzegać chrześcijaństwo w wypaczony sposób. Albo dojdą do wniosku, że najwyraźniej nie jest prawdziwym chrześcijaninem. Gdyby jego modlitwy były przepełnione wiarą lub gdyby kochał Boga całym swoim sercem, duszą i umysłem, gdyby naprawdę czekało go zbawienie – to przecież ogarniałby go wewnętrzny spokój, który przekracza wszelkie zrozumienie.

Tymczasem rzeczywistość jest dalece bardziej złożona. To prawda, że objawy depresji czy ataki paniki dotykają najczęściej najbardziej wrażliwych z nas, albo z powodu uwarunkowań genetycznych, albo wskutek osłabiających nas stresorów środowiskowych. Jednak w gruncie rzeczy, źródłem stresu mogą być również dogmaty wiary chrześcijańskiej i ich ścisłe przestrzeganie, stając się podstawą do pojawienia się wielopokoleniowych wzorców nadużyć, traumy i autodestrukcyjnego zachowania. Niektóre z nich mogą prowadzić z czasem do wykształcenia się nawykowych wzorców myślenia, zmieniających de facto funkcjonowanie mózgu, utrudniając w efekcie powrót do zdrowia i rozwój.

Chrześcijanie lubią mówić o korzyściach, jakie czerpią z wiary. Ich świadectwa są przepełnione relacjami o cudownych przemianach: narkomani przestają ćpać, hazardziści wychodzą z nałogu, samotnych lub obarczonych poczuciem winy przenika uczucie przebaczenia i miłości. W związku z tym, wielu wiernym trudno jest sobie wyobrazić, że chrześcijaństwo może mieć też ciemną stronę. Tj. że niekiedy wpędza w diabelski krąg dręczącego zwątpienia w samego siebie, nadmiernego samokrytycyzmu czy skłonności do masochizmu, doprowadzając co wrażliwsze jednostki – zarówno dzieci, jak i dorosłych – do chorób psychicznych czy samobójstwa. Do takiego sposobu myślenia o sobie przyczyniają się „doprowadzające do obłędu” aspekty wiary, których nie należy lekceważyć.

Dostępne, najlepsze z metodologicznego punktu widzenia, wyniki badań, rozpatrywane całościowo, wskazują na niewielką pozytywną korelację pomiędzy zaangażowaniem religijnym a zdrowiem psychicznym. Niektóre z nich wykazały pozytywną korelację, inne negatywną, a jeszcze inne – żadnej. Być może wynika to z dużej ilości metod badawczych, jakie wykorzystuje się do mierzenia zależności pomiędzy zaangażowaniem religijnym a zdrowiem psychicznym, ale też pewnie z olbrzymich różnic pomiędzy samymi religiami.

Nie ma co ci być przykro, to tylko poganie

[W „odwecie” za nieistniejące ataki rakietowe]

The Ugly Truth
7 sierpnia 2014 18:21 CDT

Ostrzeżenie: Poniższe zdjęcia są drastyczne. Nieletni nie powinni ich oglądać. Jednak warto mieć na uwadze fakt, że wielu nieletnich i ich rodziny są skazani na taki widok niemal codzienie.

Dzielimy się tymi zdjęciami nie po to, żeby kogoś urazić. Naszym celem jest odwołanie się do sumienia ludzi i apel o zgłaszanie tych zbrodni wojennych, o odmowę milczenia w obliczu tych brutalnych działań i przebudzenie sięna fakt, że jeden holokaust w żaden sposób i w żadnych okolicznościach nie usprawiedliwia innego holokaustu.

Odkrycie wagi odkryć naukowych Darwina i Galileusza

Równie ważne jak odkrycia naukowe Darwina i Galileusza – lingwista Francesco Carotta wykazuje, że „Jezus Chrystus” był Juliuszem Cezarem

PR Newswire
8 lutego 2010

Carotta: „Wszystkie elementy historii Jezusa można odnaleźć w biografii Cezara”.

Włosko-niemiecki językoznawca i filozof Francesco Carotta w swojej książce Jesus was Caesar (Jezus był Cezarem) dowodzi, że historia Jezusa Chrystusa wywodzi się z rzymskich źródeł. Ponad piętnaście lat badań zaowocowało odkryciem przez Carottę śladów prowadzących do Juliańskich początków chrześcijaństwa i stwierdzenia, że historia Jezusa oparta jest na biografii Juliusza Cezara.

Carotta: ”Ewangelia okazuje się być historią rzymskiej wojny domowej, opowieścią o życiu Cezara – od przekroczenia Rubikonu do zamordowania –  która przemieniła się w opowieść o Jezusie, od Jordanu do ukrzyżowania. Jezus jest prawdziwą postacią historyczną, żył jako Gajusz Juliusz Cezar i zmartwychwstał jako Divus Iulius, Boski Juliusz”.

Kult otaczający Jezusa Chrystusa, Syna Bożego i założyciela chrześcijaństwa, pojawił się w II w. n.e. Jednakże wcześni starożytni historycy nigdy nie wspomnieli o Jezusie i po dziś dzień nie ma żadnego historycznego dowodu jego istnienia. Juliusz Cezar, “syn Wenus” i założyciel Imperium Rzymskiego, został po nagłej, brutalnie zadanej śmierci wyniesiony do statusu Cesarskiego Boga, Boskiego Juliusza. Kult, jaki go otaczał, zanikł, kiedy pojawiło się chrześcijaństwo.

Heretyk. Kim jest Thomas Nagel i dlaczego potępia go tak wielu jego akademickich kolegów?

Andrew Ferguson
The Weekly Standard
24 marca 2013

© C.F. Payne

Jesienią ubiegłego roku, na kilka dni przed Halloween i około miesiąca po pojawieniu się na rynku publikacji Mind and Cosmos [Umysł i kosmos] – nowej, kontrowersyjnej książki filozofa Thomasa Nalega – w sali konferencyjnej urokliwego pensjonatu w Berkshires (Massachusetts) spotkała się grupa znamienitych filozofów i naukowców o światowej renomie. Patrzyli na siebie nawzajem, siedząc wokół dużego stołu, zastawionego dzbanami z wodą z lodem oraz tacami pełnymi landrynek owiniętych w papierek, i mówili, mówili, jak mają to w zwyczaju intelektualiści. Często posiłkowali się PowerPointem.

Te swoiste “interdyscyplinarne warsztaty” przebiegały pod hasłem: “Umacnianie [statusu] naturalizmu”. Dla tych z was, którzy lubią zabijać czas, siedząc i rozmyślając nad naturą rzeczywistości – osobowością, Bogiem, moralnym osądem, wolną wolą i co tam jeszcze chcecie – był to Koncert na rzecz Bangladeszu. Był tam biolog Richard Dawkins, autor książek: The Blind Watchmaker [Ślepy zegarmistrz], The Selfish Gene [Samolubny gen] i innych popularnonaukowych bestsellerów, był również Daniel Dennett, filozof z Uniwersytetu Tufts w Bostonie, autor książek: Consciousness Explained [Świadomość wyjaśniona] oraz  Darwin’s Dangerous Idea: Evolution and the Meanings of Life [Niebezpieczna idea Darwina: ewolucja a sens życia]. Byli też autorzy takich pozycji jak: Why Evolution is True [Ewolucja jest faktem], The Really Hard Problem: Meaning in a Material World [Naprawdę trudna sprawa: sens rzeczywistości materialnej], Everything Must Go: Metaphysics Naturalized [Wszystko ma swój kres: metafizyka znaturalizowana] czy The Atheist’s Guide to Reality: Enjoying Life without Illusions [Przewodnik ateisty po rzeczywistości: radość życia bez iluzji] –  wszystkie skierowane do szerokiego grona czytelników, chcących, w mniejszym lub większym stopniu, poznać pogląd naukowców na rzeczywistość.

Autorytaryzm i orientacja na dominację społeczną na gruncie polskim

Obszerny fragment znalezionej w sieci pracy o autorytaryzmie z anlizą występowania i skali tego problemu w Polsce. Mamy nadzieję, że Autor wybaczy nam usunięcie w wypożyczonym fragmencie odniesień do naukowców i ich prac. Jedynym ku temu powodem jest chęć uprzystępnienia tego ważnego opracowania nieprofesjonalnym czytelnikom. Z pełnym tekstem artykułu, z odniesieniami i obszerną bibliografią, można zapoznać się ściągając plik PDF ze strony uniwersytetu rzeszowskiego.

Dr Jarosław Klebaniuk
Instytut Psychologii
Uniwersytet Wrocławski

Autorytaryzm i orientacja na dominację społeczną jako źródła zagrożeń dla gospodarki opartej na wiedzy

[…] Na przestrzeni kilkudziesięciu lat przeprowadzono liczne badania nad autorytaryzmem, a ostatnie kilkanaście lat przyniosło także badania nad orientacją na dominację społeczną. Zjawiska te rzadko łączy się z gospodarką opartą na wiedzy. Próba odnalezienia takich związków zostaje podjęta poniżej.

Autorytaryzm jako zagrożenie

Racjonalność dokonywanych wyborów, w tym również decyzji związanych z podejmowaniem i prowadzeniem działalności gospodarczej, wymaga niezależności i autonomii. […] Brak autonomii należy więc uznać za jeden z czynników ograniczających możliwości pełnego wykorzystania własnego potencjału przez przedsiębiorcę. Nie zawsze jest to czynnik leżący w politycznych i makroekonomicznych warunkach, które panują w danym kraju. Niekiedy mamy do czynienia z wewnętrznym mechanizmem osobowościowym.

Badania nad autorytaryzmem zostały zainspirowane masowym poparciem dla dyktatury nazistowskiej w Niemczech w latach trzydziestych XX wieku. […] Współcześnie dominuje poznawcze rozumienie autorytaryzmu, w myśl którego stanowi on swoisty zespół reguł organizacji i przetwarzania informacji określający opis i wartościowanie rzeczywistości społecznej. Jadwiga Koralewicz, autorka polskich prac i badań, wyróżnia  warstwę normatywno-wartościującą autorytaryzmu – „przekonanie o konieczności podporządkowania się wyidealizowanym autorytetom”, a także poznawczo-deskryptywną – „przekonanie jednostki o braku wpływu na swój los i świat i kontroli nad nimi”. Za przeciwieństwo autorytaryzmu uważa autorka syndrom demokratyczny, którego istotą jest wizja świata, w której ludzie połączeni są ponadgrupową wspólnotą oraz odczuwają potrzebę decydowania o swoim losie i żywią przekonanie, że są w stanie wpływać na rzeczywistość i własne życie.

Autorytaryzm

Laura Knight-Jadczyk
“Comets and the Horns of Moses”
fragment z rozdziału 2: Percepcja, rzeczywistość i religia

[…] W pewnym sensie kultura jest centralnym bankiem zaburzeń kognitywnych, które poszczególnym członkom społeczeństwa zapewniają środki do tłumaczenia sobie rzeczywistości empirycznej na jej łatwiejszą do zaakceptowania wersję. Zbiorowy brak obiektywizmu w odniesieniu do rzeczywistości empirycznej często nosi miano “religii”, nawet wówczas, kiedy proces ten rozlewa się na inne kategorie terminologiczne.

W powiedzeniu, że zadaniem starszych ludzi jest okłamywanie młodych, może być ziarno prawdy. Na tej samej zasadzie można by usprawiedliwić Ernesta Beckera, kiedy opisuje kulturę jako “kłamstwo na skalę makro”. Kultura nie tylko normalizuje błędy, ale i przekazuje ogromną ilość żywotnych danych, które są w zgodzie z podstawową bądź empiryczną rzeczywistością. Pociąga to za sobą oczywiste korzyści w postaci dostarczania informacji niezbędnych do przetrwania. Jednak błąd kognitywny jest również niezbędny do przetrwania. Z tego też powodu rzeczywistość kulturową trzeba postrzegać jako celowe i konieczne połączenie informacji i dezinformacji. [~ Schumaker (1995) The Corruption of Reality: A unified Theory of Religion, Hypnosis, and Psychopathology.]

Każda grupa społeczna tworzy swoje własne ograniczenia i narzuca je swoim członkom. Oznacza to, że pomiędzy różnymi grupami występuje spore zróżnicowanie, natomiast w obrębie grupy odróżnianie się nie jest dobrze widziane. Kiedy ktoś przenosi się z jednej grupy do innej, musi zmienić sposób myślenia i dostosować się do innych ograniczeń, jakie narzuca nowa grupa.

Autorytarianie

Współczesna psychologia kognitywna dostarcza dużo nowych danych, które mogą pomóc nam zrozumieć, że – jak powtarzał Gurdżijew – człowiek jest maszyną. Istnieją ludzie – w istocie stanowią oni całkiem spory segment każdego społeczeństwa – którzy są autorytarianami, jak nazywa ich Altemeyer. [1] Mają oni wyraźnie genetyczne skłonności do podążania za autorytetem i nigdy go nie kwestionują. Przyczyna tego zdaje się leżeć w sposobie pracy mózgu, co opisuje inny psycholog, Daniel Kahneman. Głównie chodzi o to, że mózg zabezpiecza się przed stresem i zawsze szuka sposobu na zaoszczędzenie energii. Ponadto, kiedy mózg uczy się w dzieciństwie, jak odcinać się od nieprzyjemnych doznań i tworzyć “alternatywne wersje” wydarzeń – zazwyczaj leniąc się przy tym – ustanawia schemat, który się z czasem utrwala, przynosi bowiem ulgę w stresie.

Kiedy odrzuca się racjonalizm w jednej sferze, irracjonalność w innej przychodzi już z ogromną łatwością. Domyślne ustawienie ludzkiego mózgu każe mu szukać przyczyn skutków. Jest to cecha ewolucyjnie adaptywna, bowiem stworzenie, które potrafi poprawnie odczytywać znaki płynące ze środowiska i przewidywać przyszłe wydarzenia, które mogą nieść zagrożenie życia, przetrwa.

Ciekawie się robi, kiedy dodać do tego ewolucyjną tendencję do samoświadomości. Ludzie są w stanie pamiętać błędy z przeszłości, co – w połączeniu ze zdolnością rozpoznawania schematów – pozwala im antycypować, co złego może się stać w przyszłości. Potrafią sobie także wyobrazić własną śmierć. Dla człowieka wyposażonego w potrzebę znajdowania rozwiązań, reakcji obronnych i oszczędzania energii, drogą najmniejszego oporu okazują się być przekonania religijne. [2] Niedowierzanie i stawianie czoła trudnym prawdom albo bolesnej rzeczywistości wymaga bowiem wysiłku i sprowadza psychiczny ból. Badania wykazały, że trauma – kojarzona z reakcjami walki, ucieczki lub zamarcia ­– może bardzo silnie aktywować te obwody. Tu robi się nieciekawie. Otóż religia może być łatwo wszczepiona jednostce lub całej grupie przez osobnika (bądź osobników), który pragnie ustanowić kontrolę i utrzymać ją. Im bardziej człowiek czuje, że nie ma kontroli nad swoim życiem, tym większe jest prawdopodobieństwo, że podąży za liderem, który obieca mu poczucie pewności, rozwiązanie i bezpieczeństwo. To jest osobowość autorytarna. Chciałabym się tu na chwilę zatrzymać i zdefiniować ten typ osobowości w oparciu o ostatnie badania, bo wielokrotnie będziemy się tu z nim spotykać.

Osobowość autorytarna. Rzeczownik ‘autorytarianin’ ma dwa znaczenia i oznacza: 1) jednostkę przekonaną o konieczności podporządkowania się autorytetom, 2) dyktatorstwo albo tyranię. Zatem autorytarianami można nazywać ludzi, którzy silnie wierzą w zasadę podporządkowywania się autorytetom, ale również i tyranów, którzy domagają się od wszystkich podporządkowania –  i mniej więcej właśnie to najczęściej nam się od nich trafia. […]

Ta cecha osobowości polega na autorytarnym posłuszeństwie, wysokim stopniu uległości wobec ustanowionych w danym społeczeństwie autorytetów, autorytarnej agresji, skierowanej przeciwko różnym ludziom w imię tychże autorytetów, oraz konwencjonalizmie – skrupulatnym przestrzeganiu norm społecznych, aprobowanych przez owe autorytety. Dlaczego takich zwolenników autorytaryzmu (authoritarian followers) psychologowie nazywają „prawicowymi autorytarianami (right-wing authoritarians, RWA)? Czy wszyscy z nich są członkami konserwatywnych partii politycznych? Nie. Słowo ‘prawicowy’ użyte jest tu w sensie psychologicznym i oznacza wolę zadowalania ustanowionego autorytetu. Jednym z pierwotnych znaczeń przymiotnika ‘prawy’ (right) było “słuszny, legalny, właściwy, poprawny”, co w dawnych czasach oznaczało robienie tego, co chcieli lokalny dziedzic oraz król. […]