Co NAPRAWDĘ się dzieje w Libii: ludowy bunt przeciwko terrorystycznej okupacji wspieranej przez ONZ i USA

James i Joanne Moriarty
Libyan War The Truth
12 kwietnia 2019 16:32 UTC

Libijska Armia Narodowa czyści kraj z okupujących go terrorystów

W 2011 roku agenci Zachodniego Porządku, zwanego Nowym Porządkiem Świata, uknuli plan z piekła rodem i wyprodukowali kolorową rewolucję zwaną „Arabską Wiosną”. Jednym z celów tego planu było zniszczenie suwerennej Libii. Motywy ku temu były wielorakie, ale zrobiono to głównie dlatego, że przywódca Libii Muammar Kaddafi uruchomił proces wprowadzenia waluty opartej na złocie – złotego dinara – która obowiązywałaby w rozliczeniach za sprzedaż zasobów Bliskiego Wschodu i Afryki na światowych rynkach. W 2011 roku w tym projekcie finansowym uczestniczyły już wszystkie kraje arabskie i większość afrykańskich Nie trzeba dodawać, że pełne wdrożenie złotego dinara zwiastowałoby koniec dla bankierów od papieru toaletowego, którzy kontrolują większość świata za pomocą swojego amerykańskiego petrodolara.

Przesłanką „interwencji humanitarnej” użytą przez rzeczników zachodniego porządku w 2011 r. była „potrzeba ochrony niewinnych libijskich cywilów przed represyjnym reżimem”. Było to kompletne kłamstwo, użyte do podżegania do inwazji i zniszczenia Libii, żeby odciąć „głowę żmii”, złotego dinara, i cofnąć panafrykańską i panarabską integrację gospodarczą o co najmniej jedno pokolenie. W międzyczasie zbiry z „Kalifatu ISIS” zrobiły cyrk z realistycznego planu walutowego Kaddafiego, próbując masowo produkować „złote dinary” wzorowane na wczesnych islamskich monetach (jednocześnie przyjmując zapłatę tylko w amerykańskich dolarach).

Libia: 43 tysiące wracających do domu ludzi Tawurgha brutalnie zatrzymanych przez wspieranych przez USA terrorystów

Joanne M
Sott.net
2 lutego 2018

© JoanneM — Wspierane przez USA gangi terrorystyczne w Libii zastraszają członków ludu Tawurgha

Palący kryzys humanitarny w Libii wymaga natychmiastowej reakcji.

Libijska grupa etniczna Tawurgha [inne, często używane nazwy: Tawarga, Tawerga], plemię oczerniane, maltretowane, więzione, mordowane, torturowane, pozbawione domów i ziemi, jest ponownie atakowane bez żadnej uzasadnionej przyczyny.

Czy syn Kaddafiego, Sajf Al-Islam, może rozwiązać kryzys w Libii? Tak, może

Hanne Nabintu Herland
Foreign Policy Journal
10 lutego 2017

 

Prezydent Stanów Zjednoczonych Donald Trump ma niepowtarzalną okazję przywrócenia porządku w Libii, wspierając kandydaturę syna Kaddafiego, Sajfa al-Islama, na przywódcę państwa.

Libia jest nadal dysfunkcyjnym państwem. Swoją sytuację w dużej mierze zawdzięcza nieudolnej polityce amerykańskiej. Wsparcie w 2011 roku przez Obamę i Clinton grup zrzeszonych z Al-Kaidą w celu usunięcia Muammara Kaddafiego odbiło się silnym rykoszetem i teraz ISIS czerpie korzyści z ogromnej fali imigracji, która dodatkowo destabilizuje Europę.

Prezydent Trump ma niepowtarzalną okazję „posprzątać” ten straszny bałagan, wspierając decyzję wyznaczenia na głowę państwa lidera libijskiego narodowego zjednoczenia Sajfa al-Islama Kaddafiego – jedynego człowieka zdolnego ponownie zjednoczyć zdezorientowane, rozproszone i często skonfliktowane przez ten koszmar ludy Libii, odbudować właściwie funkcjonującą demokrację, wyeliminować ISIS i rozwiązać kryzys imigrantów.

James i JoAnne Moriarty o sobie i Libii

Dziś o godz. 20.00 w Radiu SOTT fascynujący wywiad z Jamesem i Joan Moriarty. Poniżej krótkie wprowadzenie – kim są i co mają do powiedzenia.

James i JoAnne Moriarty
Who are James and Joanne Moriarty? Our story intro
Libyan War The Truth
24 września 2013

Byliśmy przedsiębiorcami i od stycznia 2007 roku prowadziliśmy działalność w Libii. Wyprodukowaliśmy unikalny enzym, który odmładza szyby naftowe i oczyszcza doły szlamowe, czyści rurociągi i zbiorniki, i robi mnóstwo fajnych rzeczy z ropą. Nagraliśmy sobie w Libii ogromną ilość zamówień na okres od 2007 do 2011 roku na łączną wartość 5 miliardów dolarów. Podpisaliśmy umowę joint venture z funduszem inwestycyjnym Social Security Investment Fund z Zanzur, w pobliżu Trypolisu, w Libii. Zaczęliśmy budować zakład produkcyjny, aby zrealizować kontrakty na nasz enzym, kiedy w lutym 2011 wybuchła tzw. rewolucja libijska.

Chciałabym zaznaczyć, że Libijczycy nie byli żadną miarą ekstremistycznymi muzułmanami. Część Koranu, dodana przez ajatollaha Chomejniego i traktująca o zabijaniu niewiernych, została wyrzucona w Libii przez Kaddafiego, który powiedział, że nie należy ona do Koranu. Z tego powodu nad Kaddafim przez ponad 20 lat wisiała fatwa skazująca go na śmierć, wydana przez ekstremistycznych radykalnych muzułmanów. Wszystkie religie z księgą były w Libii dozwolone. Emancypacja kobiet była wprowadzona przez Kaddafiego w latach 70. ubiegłego wieku. Kobiety nie musiały nosić specjalnych ubrań i wszystkie, o ile tylko tego chciały, były wykształcone. Były lekarzami, prawnikami, ministrami, właścicielkami firm, lub po prostu żonami zajmującymi się domem – w zależności od tego, na co się decydowały.

Połowa krajowego dochodu z ropy naftowej trafiała do 5,5-milionowej ludności. Cała opieka zdrowotna była darmowa, a jeśli nie można było otrzymać potrzebnej opieki w Libii, można było pojechać w tym celu do dowolnego innego kraju z którymś z członków rodziny i wszystkie koszty i wydatki zostały w pełni opłacone przez państwo. Szkolnictwo było bezpłatne, łącznie ze stypendium i pokryciem kosztów w razie studiowania zagranicą. Kiedy pobierała się libijska para, na dobry start otrzymywała w prezencie od rządu 46 tysięcy dolarów. Za swoje pierwsze lokum, kondominium o powierzchni 230 m2, płacili 10% wynagrodzenia przez 20 lat, po czym mieszkanie przechodziło na ich własność. Benzyna kosztowała 44 centów za galon (ok. 3,8 l), wszystkie usługi komunalne (prąd, woda, gaz) były darmowe. Jeśli ktoś był głodny i nie miał pieniędzy, szedł do składów żywności, gdzie mógł dostać ryż, mleko, ser, mąkę – i pieniądze na zakup mięsa. Przeciętne wynagrodzenie w Libii było najwyższe w Afryce, wyższe niż w Chinach czy Indiach i wynosiło 15800 dolarów rocznie. Jeśli ktoś miał średnie wykształcenie i nie mógł znaleźć pracy, do czasu jej znalezienia otrzymywał pieniądze od państwa.

Dwa lata od wyzwolenia humanitarnego przez NATO Libia w stanie anarchii

F. William Engdahl
Global Research
27 września 2013

W 2011 roku, kiedy Muammar Kaddafi odmówił spokojnego opuszczenia urzędu przywódcy Libii, administracja Obamy, chowając się za plecami Francji, rozpoczęła falę intensywnych nalotów bombowych i utworzyła nad całym krajem strefę zakazu lotów, aby pomóc tak zwanym bojownikom o demokrację.

Stany Zjednoczone, z pomocą przyjaznej im Rady Współpracy Zatoki Perskiej, nakłamały Rosjanom i Chińczykom na temat rezolucji Rady Bezpieczeństwa w sprawie Libii i użyły jej do nielegalnego usprawiedliwienia wojny. W tym celu posłużyły się doktryną „odpowiedzialności za ochronę“, tą samą, której Obama chce użyć w Syrii. Warto przyjrzeć się, jak wygląda Libia dwa lata po humanitarnej interwencji NATO.

Chaos w przemyśle naftowym

Libijska gospodarka bazuje na ropie. Zaraz po wojnie zachodnie media zataiły fakt, że zakłady naftowe nie zostały uszkodzone przez naloty bombowe, a produkcja ropy pozostała prawie na tym samym poziomie 1,4 milionów baryłek ropy dziennie. Następnie w lipcu  uzbrojeni strażnicy, zatrudnieni przez rząd w Trypolisie, nagle się zbuntowali i przejęli kontrolę nad wschodnimi terminalami pól naftowych, które mieli chronić. To tam, w pobliżu Bengazi, produkowana jest zdecydowana większość libijskiej ropy. Stamtąd płynie ona rurociągami do tankowców na Morzu Śródziemnym na eksport.

Kiedy rząd stracił kontrolę nad terminalami, produkcja i eksport ropy gwałtownie spadły. Wtedy następna uzbrojona grupa plemienna przejęła kontrolę nad dwoma polami naftowymi na południu, blokując przepływ ropy do dwóch terminali na północno-zachodnim wybrzeżu. Plemienni okupanci domagali się podwyżek i rozpoczęli strajk, żądając wypłat i ukrócenia korupcji. Końcowy rezultat widać dzisiaj – na początku września Libia pompowała zaledwie 150 tysięcy baryłek przy możliwościach rzędu 1,6 miliona baryłek dziennie. [1]

Raport ONZ dowodem na kłamstwa NATO i USA w sprawie Libii

Dennis South
mathaba.net
31 października 2011

Kilka państw NATO zaangażowanych w masowe morderstwo tysięcy libijskich cywilów, włączając Danię, Niemcy, Hiszpanię i Włochy, tak samo jak Australię, CHWALIŁO Pułkownika Muammara Kaddafiego za jego wspaniałą pracę na polu praw człowieka i było gotowych przyznać w marcu jemu i Libii nagrodę ONZ. Jednakże zmieniając front o 180 stopni wszczęły one zamiast tego wojnę przeciwko Libii.

Zanim NATO i USA zaczęły bombardować Libię, ONZ przygotowywało się do przyznania nagrody pułkownikowi Muammarowi Kaddafiemu i Libijskiej Dżamahiriji za osiągnięcia w dziedzinie praw człowieka. Zgadza się – ten samem człowiek, pułkownik Muammar Kaddafi, o którym NATO i USA opowiadają nam od miesięcy, że jest „brutalnym dyktatorem”, był wyznaczony do otrzymania nagrody za swoje osiągnięcia w dziedzinie praw człowieka w Libii. Jakież to dziwne, że ONZ miało zamiar przyznać „brutalnemu dyktatorowi” nagrodę w dziedzinie praw człowieka pod koniec marca.

Report of the Working Group on the Libyan Arab Jamahiriya [Document A/HRC/WG.6/9/L.13]

Tak więc, pytam się –  kim jest ten “brutalny dyktator”, któremu Rada Praw Człowieka Zgromadzenia Ogólnego ONZ przygotowywała się dać nagrodę za prawa człowieka w okolicach końca marca? Więc przekonaliby nas, że wiedzieli, że był on „brutalnym dyktatorem”, a jednak zdecydowali się przyznać mu nagrodę za prawa człowieka?! Zadziwiające! Zadziwiające kłamstwa, które opowiadają nam media, NATO i rząd USA. Absolutnie zadziwiające! Nie zaskakujące, lecz zadziwiające! Lecz wciąż bardziej zadziwiający jest fakt, że raz za razem, większość amerykańskiego społeczeństwa – bez zadawania pytań – wierzy w każde jedno słowo pochodzące z mediów „informacyjnych”.

Warto przeczytać następujące kilka zdań z raportu Zgromadzenia Ogólnego:

“Kilka delegacji odnotowało również z wdzięcznością zaangażowanie kraju w przestrzeganie praw człowieka na miejscu. Dodatkowe oświadczenia, które nie mogły być dostarczone podczas interaktywnego dialogu ze względu na ograniczenia czasowe, zostaną umieszczone w ekstranecie powszechnego okresowego przeglądu, kiedy będzie dostępny”.

W przypisach do raportu znajduje się lista krajów, które chwaliły pułkownika Kaddafiego i Libijską Dżamahiriję (państwo mas), popierając decyzję Rady Praw Człowieka Zgromadzenia Ogólnego o przyznaniu pułkownikowi Kaddafiemu nagrody. Ja tylko prezentuję listę. Czytelnik może spojrzeć na tę listę i osądzić sam stopień wiarygodności, lub postrzegany stopień wiarygodności, jakiegokolwiek z poszczególnych państw na liście:

Dania, Chiny, Włochy, Holandia, Mauretania, Słowenia, Nikaragua, Federacja Rosyjska,Hiszpania, Indonezja, Szwecja, Norwegia, Ekwador, Węgry, RPA, Filipiny, Malediwy, Chile, Singapur, Niemcy, Australia, Kazachstan, Litwa, Angola, Nigeria, Kongo, Burundi, Zambia, Ruanda, Burkina Faso, Senegal, Wybrzeże Kości Słoniowej, Dżibuti, Zimbabwe.

Libia, Zrozumieć to właściwie: Rewolucyjna Panafrykańska perspektywa

Poniższy artykuł zamieszczamy za zachętą tłumacza. Serdecznie dziękujemy za kontakt.

Gerald A. Perreira
Dissident Voice
04 marca 2011

Bohater

Tysiące Hindusów, Egipcjan, Chińczyków, Filipińczyków, Turków, Niemców, Anglików, Włochów, Malezyjczyków, Koreańczyków i przedstawicieli wielu innych narodowości czekają w kolejce na granicy i na lotnisku do opuszczenia Libii. To nasuwa pytanie: Co oni w ogóle robili w Libii? Poziom bezrobocia, według zachodnich mediów i Al Jazeery, wynosi 30%. Jeśli tak jest, to skąd ci wszyscy zagraniczni pracownicy?

Dla tych z nas, którzy żyli i pracowali w Libii, istnieje wiele zawiłości w obecnej sytuacji, które zostały całkowicie pominięte przez zachodnie media i „Westoxicated” analityków, którzy nie mają nic innego niż eurocentryczną perspektywę. Powiedzmy sobie jasno – nie ma możliwości zrozumienia tego, co dzieje się w Libii w ramach eurocentrycznego spojrzenia. Ludzie zachodu nie są w stanie zrozumieć systemu, chyba że system pochodzi lub połączony jest w jakiś sposób z Zachodem. System Libii i bitwa która ma teraz miejsce na jej ziemi, znajduje się całkowicie poza zachodnimi wyobrażeniami.

Przekazywane przez BBC, CNN i Al Jazeera wiadomości zostały uproszczone i wprowadzały w błąd. Szeregi przeciwników Kaddafiego, w większości mieszkających poza Libią, zaczęły paradować przed nami – każdy z nich wyraźnie kontrrewolucyjny i mniej wiarygodny niż poprzedni. Pomimo jasnych i niepodważalnych dowodów od początku protestów, że Muammar Kaddafi miał znaczące poparcie zarówno w Libii jak i w społeczności międzynarodowej, ani jeden głos za Kaddafim nie został dopuszczony do emisji. Media i ich wyselekcjonowani komentatorzy zrobili wszystko, aby spreparować opinię, że Libia jest zasadniczo taka sama, jak Egipt i Tunezja i że Kaddafi to kolejny tyran gromadzący duże sumy pieniędzy w szwajcarskich bankach. Ale nie ważne jak się starali, nie mogli zrobić z Kaddafiego Mubaraka, ani z Libii Egiptu.