„Krytyczna sytuacja” Rohingjów. Amerykańskie dziedzictwo i aktualna polityka w Azji Południowo-Wschodniej

Joe Quinn
Sott.net
21 września 2017, 21:55 UTC

Bengalscy imigranci w Mjanmie

Zachodnie rządy, ich media i „organizacje pozarządowe” z łatwością szarpią emocjonalne łańcuchy zachodnich społeczeństw. Kryzys humanitarny może trwać przez wiele lat, ale jeśli zachodnie rządy nie mają nic do zyskania (lub są częściowo zań odpowiedzialne), zachodnie media niewiele o nim mówią, a populacja zachodnich krajów pozostaje nieświadoma jego istnienia. Z drugiej strony, jeśli zachodnie rządy zdecydują, że jakaś ciemiężona czy poniewierana grupa ludzi powinna stać się kolejną cause célèbre pomocy humanitarnej w służbie jakiejś geopolitycznej intrygi, zachodnia prasa uaktywnia się i nagle wszyscy są gotowi do walki, i nawołują do „zrobienia czegoś”, żeby „pomóc tym biednym [tu wstaw nazwę grupy etnicznej lub religijnej w danym geopolitycznym punkcie zapalnym]”. Można to nazwać „imperializmem humanitarnym”.

Cały świat uczestniczył w kilku pokazach tego typu manipulacji: od dzieci w inkubatorach w Kuwejcie w 1991 roku, przez pomoc dla biednych bośniackich i kosowskich muzułmanów w Jugosławii w 1999 r. i „45 minut do zagłady świata przez iracką BMR” w 2003 r., po nowszy i niezbyt wymyślny chwyt z upieraniem się, że pewien przywódca pewnego kraju jest „dyktatorem zabijającym swój naród”. A jednak, pomimo istnienia wielu możliwości zdobycia wiedzy o tym, jak naprawdę działa ten świat, wciąż można liczyć na to, że globalna populacja, jak psy Pawłowa, w niewłaściwy sposób zareaguje na dźwięk „humanitarnego” dzwonu.

Rosja, Syria i angloamerykańska wojna o gaz na Bliskim Wschodzie

Tekst sprzed roku, niemniej wciąż aktualny.

Joe Quinn
Sott.net
9 października 2015

Rosyjskie okręty na Morzu Kaspijskim wystrzeliwują pociski manewrujące na pozycje terrorystów w Syrii. 7 października 2015

W ubiegłą niedzielę w naszej cotygodniowej audycji radiowej powiedziałem, że odpowiedzią USA i ich zachodnich sojuszników na rozpoczęcie przez Rosję prawdziwej wojny z terroryzmem w Syrii jest głównie cisza, ogłuszająca cisza, nieco przypominająca niedawny „niemy spektakl” Netanjahu w ONZ, tylko jeszcze bardziej ogłuszająca. Tak ogłuszająca, że kiedy koło się zamknęło, zacząłem coś słyszeć.

Początkowo było to po prostu obłudne amerykańskie „Rosja tylko pogarsza sytuację”. Ale szybko nabrało dość sił, by z królewskim angielskim akcentem ogłosić: „żebyście wiedzieli, my też bombardujemy ISIS!”. I bardzo szybko przerodziło się w kakofonię kaprofagicznego steku bzdur o tym, że Rosja „zabija w Syrii niewinnych cywilów”, a ostatnio „niebezpiecznie narusza przestrzeń powietrzną” naszego sojusznika z NATO, Turcji.

Jednak wszystko to było – i jest – „wściekłością i wrzaskiem” [zob. tutaj], ponieważ zasadniczo blef USA o toczeniu „wojny z terroryzmem” został w spektakularny sposób zdemaskowany przez Rosję i geniusze w Waszyngtonie i Langley nie mogą nic, naprawdę nic z tym zrobić, poza wypowiedzeniem Rosji wojny.

Polska na rozdrożu

Jafe Arnold
Globar Independent Analytics
7 grudnia 2015 r.

 

W ciągu ostatnich kilku miesięcy często poruszanym tematem stała się geopolityczna rola Polski w odniesieniu do wojny na Ukrainie oraz euroazjatyckich i europejskich projektów integracyjnych.

Z jednej strony ostatnie wybory prezydenckie i parlamentarne w Polsce przyniosły zmiany na stanowiskach rządzącej proatlantyckiej oligarchii, wymuszając na elitach politycznych powrót do istotnych kwestii w debatach publicznych, politycznych i kampaniach PR. W ten sposób po raz kolejny w centrum uwagi znalazły się poważne problemy, stojące przed polską państwowością, oraz atlantycka dominacja nad żywotnymi sferami funkcjonowania kraju. Z drugiej strony, poza zwykłym odgrzewaniem i uporczywym eksponowaniem proatlantyzmu w Polsce, ostatnie wydarzenia polityczne – w tym klęska wyborcza postsocjalistycznej lewicy, dojście do władzy PiS-u, rozrost nowych sił opozycyjnych, powrót nacjonalizmu i stopniowy, acz konsekwentny przyrost antyatlantyckich inicjatyw – zagroziły transformacją ram polskiego dyskursu politycznego i geopolitycznego.

W skrócie: powrót kluczowych kwestii polskiej państwowości, geopolityki i cywilizacyjnej tożsamości w momencie nasilonej konfrontacji pomiędzy euroazjatyckimi i atlantyckimi projektami stwarza okazję do przeanalizowania nowych możliwości, paradygmatów, paradoksów i pytań.

Wywiad przeprowadzony przez rządowy dziennik egipski Al-Ahram z Władimirem Putinem

Władimir Putin
Al-Ahram
9 lutego 2015 19:30 CET

© RIA Novosti / Mihail Metzem – Rosyjski prezydent Władimir Putin i Abdel Fattah el-Sisi

W czasie poprzedzającym wizytę Władimira Putina w Arabskiej Republice Egiptu Putin udzielił wywiadu dziennikowi Al-Ahram.

PYTANIE: Jak Pan ocenia obecny stan stosunków dwustronnych pomiędzy Rosją a Egiptem w następstwie rewolucyjnych wydarzeń w latach 2011 – 2013? Jaka jest pańska wizja perspektyw tych stosunków, szczególnie w świetle rezultatów wizyty Abdela El-Sisi, prezydenta Republiki Arabskiej Egiptu w Rosji w sierpniu 2014 roku?

PREZYDENT ROSJI WŁADIMIR PUTIN: Egipt jest długoletnim i zaufanym partnerem Rosji. Historia nowoczesnych stosunków dyplomatycznych pomiędzy obu krajami sięga bogatego w wydarzenia roku 1943. Przez ponad siedemdziesiąt lat oba kraje oraz arena międzynarodowa były świadkami licznych transformacji. A jednak nasze pragnienie współpracy w rozwoju Rosji i Egiptu oraz zapewnienia bezpieczeństwa międzynarodowego i regionalnego, pozostawało niezmienne.

Przy wsparciu Związku Radzieckiego zostały skonstruowane główne obiekty infrastruktury gospodarczej w Egipcie. Należą do nich Wielka Tama Asuańska oraz duże projekty, takie jak kombinat metalurgiczny (przetwórstwo żelaza i stali) w Heluanie i huta aluminium w Nag Hammadi. Cieszy nas, że te kompleksy przemysłowe wciąż działają wydajnie z pożytkiem dla przyjacielskiego narodu.

Co od wydarzeń w latach 2011 – 2013, mile widziane są wysiłki rządu i narodu egipskiego zmierzające do wzmocnienia stabilności wewnętrznej kraju, poprawy systemu politycznego i modernizacji gospodarki. Z szacunkiem traktujemy wolę narodu egipskiego wyrażoną w referendum w sprawie projektu nowej konstytucji i wyboru głowy państwa.

Pomimo wszystkich trudności, jakie napotkał Egipt w ciągu ostatnich lat, naszym krajom udało się utrzymać dwustronny dialog na wielowymiarowym i wieloformatowym poziomie. Nasze spotkanie z prezydentem El-Sisi, które miało miejsce w Sochi w dniu 12 sierpnia 2014 roku, w pełni to potwierdziło. Spotkanie było bardzo owocne i użyteczne. Po raz kolejny potwierdziliśmy, że Rosja i Egipt dzielą tę samą determinację do dalszego rozszerzania przyjaznych stosunków i równości we współpracy.

Czy w 2015 kraje BRICS dadzą mata zachodniej finansjerze?

Pierre Lescaudron
Sott.net
2 stycznia 2015 13:01 CET

„Pozwólcie mi tworzyć i kontrolować pieniądze państwa, a nie będzie mnie obchodzić, kto ustanawia w nim prawo„.

Były pracownik Judenratu i nazistowski kolaborant, Georges Soros. Zajmuje się niszczeniem walut i ludzi. Wartość jego majątku to 23 miliardy dolarów. Jego wartość moralna jest nieco niższa.

Kredytowe instrumenty pochodne (CDS), papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką (MDS), podejście bottom-up („od dołu”) w inwestycjach, transakcje o wysokiej częstotliwości, naga (niepokryta) krótka sprzedaż… na tego typu skomplikowaną terminologię natykamy się, kiedy zaczynamy zwiedzanie dżungli finansowej.

Ale nie dajcie się wprowadzić w błąd. To nadużywanie żargonu ma na celu wywołanie dezorientacji i odebranie wszelkiej motywacji do zgłębienia tematu. „Oni” wyraźnie nie chcą, żebyśmy rozumieli, ponieważ ukrywają pewne dość brudne sekrety, opakowane w skomplikowany na pierwszy rzut oka żargon.

Jednak wystarczy się przedrzeć przez ten pozornie skomplikowany fornir, a rzeczywistość finansów okaże się zaskakująco prosta… i obrzydliwa. Celem niniejszego artykułu jest wyjaśnienie, w terminach zrozumiałych dla laika, zasad rządzących finansami oraz zniewolenia, jakiemu podlega większość ludzi i państw. Pokażę również, dlaczego stan rzeczy może się wkrótce radykalnie zmienić i zaproponuję kilka wskazówek na czas finansowych zawirowań.

Finanse – krótki przegląd

Kim są aktorzy?

W świecie finansów przeważa dualizm. Albo jest się panem, albo niewolnikiem. Panowie to niewielka klika nazbyt zamożnych indywiduów pozbawionych sumienia. Określa się różnie – międzynarodowa kabała, banksterzy, elita, ultrabogacze, 0,1%, oligarchowie, globalna elita bankowa itp.

Jedynym ich celem są pieniądze, władza i kontrola. Nigdy nie będą mieli wystarczająco dużo i są gotowi zrobić wszystko, żeby zdobyć więcej. Geograficznie i ideologicznie wywodzą się z angloamerykańskiego imperium, ale nie uznają granic, nie mają ojczyzny i obce są im pojęcia nacjonalizmu i patriotyzmu. Dla nich kraje są jak hotele – istnieją, żeby z nich korzystać, żeby je wykorzystać, a gdy przestają być przydatne – zniszczyć. Czują głęboką pogardę dla ludzi, których postrzegają jako niewiele więcej niż niewolników do wykorzystania i oszukania.

Jak upada imperium

Dmitry Orlov
ClubOrlov
30 grudnia 2014

Niektórzy ludzie lubią, kiedy przedstawia się im bieżące wydarzenia na świecie w możliwie szerokim kontekście. Z przyjemnością wyjdę na przeciw tej potrzebie. Największą nowiną 2014 roku jest to, że – najogólniej mówiąc – angloimperialiści zostali wreszcie zmuszeni do opuszczenia Eurazji. Skąd to wiemy? Oto szersza perspektywa – najlepsza, jaką udało mi się znaleźć. A znalazłem ją w najnowszym artykule pisarza, publicysty i aktywisty, Nikołaja Starikowa.

Zacznijmy od zdefiniowania sobie kilku pojęć. Przez angloimperialistów rozumiem kombinację Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Kiedy Wlk. Brytania podupadła, USA przejęły nad nią kontrolę i zrobiły z niej swój protektorat. Teraz upadają i Stany Zjednoczone i nie ma na horyzoncie żadnych nowych angloimperialistów, którzy mogliby przejąć pałeczkę. Ale przez cały czas ich strategia pozostawała ta sama: pseudoliberalny pseudokapitalizm dla swoich oraz militarna dominacja i gospodarcza eksploatacja dla wszystkich pozostałych.

Jeśli chodzi o konkrety, to ich strategia zawsze obejmowała przeprowadzenie pewnego matactwa, kiedy w końcu spalał na panewce ich plan zdominowania i eksploatacji danego kraju. Wycofując się, robią, co w ich mocy, żeby narazić na szwank i osłabić porzucany obiekt, zadając mu trwale ropiejące polityczne rany. „Zatruć wszystkie studnie” to ostatnia pozycja na ich liście zadań do wykonania przed wyjazdem.

Histeryczna reakcja Szwecji na “rosyjską łódź podwodną” –zachodnie media rozmyślnie odświeżają „zimnowojenną” retorykę

Joe Quinn
Sott.net
27 października 2014

Ratuj się, kto może! Putin…w łodzi podwodnej!

Jako że Rosja jest coraz bardziej obecna [na arenie międzynarodowej] oraz słusznie domaga się uznania jej wiodącej roli globalnego mocarstwa, zachodnie rządy oraz ich medialne prestytutki, próbując za wszelką cenę utrzymać swoją chylącą się ku upadkowi hegemonię, coraz częściej uciekają się do oburzających antyrosyjskich chwytów i manipulacji, które przewyższają w swej wymowie nawet najgorsze propagandowe zimnowojenne zagrania.

Najświeższy epizod w ciągnącym się antyrosyjskim teatrze absurdu miał miejsce 10 dni temu, kiedy to w dzienniku Svenska Dagbladet napisano, że szwedzkie siły zbrojne u wybrzeży własnego kraju „przechwyciły rozpaczliwe wezwanie w języku rosyjskim na częstotliwościach radiowych, wykorzystywanych rzekomo przez Rosję do wysyłania komunikatów w sytuacjach kryzysowych”.

Powołując się na anonimowe “źródła”, gazeta utrzymywała, że owo wezwanie było „zaszyfrowanym komunikatem radiowym, skierowanym z wód Archipelagu Sztokholmskiego do bazy Floty Bałtyckiej w obwodzie kaliningradzkim, i że „sygnalizował on fakt uszkodzenia rosyjskiej łodzi podwodnej”.

Zachodnie media nie potrzebowały żadnej dodatkowej zachęty. W każdym „wysokonakładowym dzienniku” pojawiły się podburzające nagłówki w stylu Jaką wojenną grę prowadzi Putin? Rosyjska łódź podwodna na szwedzkich wodach, jakby aresztowanie Putina u steru widmowej łodzi podwodnej było już faktem. Przy czym najwyższa nagroda w kategorii „Najlepszy w żółtym dziennikarstwie” należy się neokonserwatywnemu tygodnikowi Foreign Policy Magazine (Magazyn Polityki Zagranicznej) za naszpikowany zimnowojenną retoryką nagłówek, nawiązujący bezpośrednio do filmu The Hunt for Red October (Polowanie na Czerwony Październik), majstersztyk prozachodniej i jednocześnie antyrosyjskiej holiłudzkiej propagandy: