Obsesyjna antyrosyjska propaganda Anne Applebaum nie znajduje już słuchaczy, ale królicza nora sięga dużo głębiej

Daniel McAdams
Ron Paul Institute
8 maja 2017 16:43 UTC

Anne Applebaum, członkini CFR*, chałturzystka medialna, fanatyczna rusofobka, posiadaczka podwójnego obywatelstwa – polskiego i amerykańskiego – i żona byłego ministra spraw zagranicznych Polski, Radosława Sikorskiego

Neokonserwatystka Anne Applebaum nigdy jeszcze nie widziała łóżka, spod którego nie zerkałby zły Rosjanin. Ponad ćwierć wieku po zakończeniu Zimnej Wojny nadal nie może pozbyć się histerycznego uczucia, że „idą Rosjanie, idą Rosjanie!” U Applebaum, od krzykliwych wypocin do wrzaskliwej tyrady, wszystko jest – jak u całej reszty neokonów – na jedno kopyto: rząd USA musi przeznaczyć więcej pieniędzy na zażegnanie zagrożenia miesiąca. Zazwyczaj jest nim Rosja lub Putin. Ale mogą to być również Chiny, Iran, Asad, Kaddafi, Saddam, itd.

Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że Applebaum naprawdę wierzy, że Putin chce zniszczyć nasze instytucje demokratyczne, ale jest też bardziej prozaiczne wytłumaczenie jej niekończącej się obsesji: nagłaśnianie i rozdmuchiwanie „ogromnych zagrożeń” bardzo się opłaca.

Rzeczywiście, według obowiązkowego dla członków polskiego rządu oświadczenia majątkowego (jej mąż był polskim ministrem obrony i ministrem spraw zagranicznych, zanim został zmuszony do rezygnacji ze stanowiska w atmosferze hańby po skandalu podsłuchowym), Applebaum, obłowiła się jak bandzior, a nie jak skromna dziennikarka i think-tankerka.

Allen Dulles i ukraińscy faszyści. Czy używanie nazistów na Ukrainie przez CIA i MI6 podczas Zimnej Wojny kiedykolwiek się zakończyło?

William F. Wertz, Jr.
Larouchepac.com
15 lutego 2014 16:30 CST

Mykoła Łebed, ukraiński faszysta, sadysta i agent amerykańskiego wywiadu.

Według książki “Hitler’s Shadow: Nazi War Criminals, U.S. Intelligence and the Cold War “, napisanej przez Richarda Breitmana i Normana Godę, dokumenty wywiadu amerykańskiego odtajnione w 2010r. ujawniają, że 5 maja 1952 roku zastępca dyrektora CIA, Allen Dulles, znany z prowadzenia operacji “Nazi Ratlines” [Dosłownie: nazistowskie szczurze ścieżki; chodzi o kanały przerzutowe – link do angielskiej Wiki tutaj – przyp. tłum.], która umożliwiła ucieczkę nazistowskim przestępcom wojennym, napisał list do amerykańskiego komisarza urzędu Emigracji i Naturalizacji (ang. U.S. Commissioner of Immigration and Naturalization) na temat Mykoły Łebeda, szefa tajnej policji politycznej (służby bezpieczeństwa) organizacji OUN-B (Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów) Stefana Bandery.

W liście tym Dulles napisał, że Łebed był:

„nieocenionej wartości dla Agencji w jej operacjach. W związku z przyszłymi pierwszoplanowymi działaniami Agencji jest pilne i konieczne, żeby ta osoba mogła podróżować po Europie Zachodniej, zanim jednak ta podróż będzie możliwa, Agencja musi być w stanie zapewnić mu ponowny wjazd do USA bez dochodzenia albo incydentu, który zwróciłby niepotrzebną uwagę na jego działania. Wasz Urząd wskazał że nie może dać takiego zapewnienia, ponieważ osoba ta została osądzona w 1936 r. za współudział w zamachu w 1934 r. na polskiego ministra spraw wewnętrznych i skazana na śmierć, wyrok później zamieniono na dożywocie. … Wasz Urząd wskazał, że jeżeli osoba ta wjedzie do USA na pozwoleniu wydanym przez tenże urząd (ang. Reentry permit), musi zostać wtedy przeprowadzone śledztwo. … W celu usunięcia przeszkód w wypełnieniu planowanych przez Agencję działań i zgodnie z kompetencją nadaną w sekcji 8, ustawy o CIA z 1949 r, zatwierdzam i zalecam Waszemu zatwierdzeniu wjazd tej osoby na teren USA jako stałego rezydenta na mocy powyższej ustawy, ponieważ takie wejście jest niezbędne do pogłębienia misji krajowego wywiadu i jest w interesie bezpieczeństwa narodowego”.

Czy USA wspierają neonazistów na Ukrainie?

Max Blumenthal
Salon.com
25 lutego 2014 14:15 CST

Wraz z kulminacją protestów na kijowskim Euromajdanie, jaka miała miejsce w tym tygodniu, przejawy otwartego faszyzmu i neonazistowskiego nacjonalizmu stały się zbyt rażące, by móc je zignorować. Od kiedy demonstranci zajęli plac w centrum miasta, żeby walczyć z ukraińskimi policyjnymi oddziałami do tłumienia zamieszek i żądać usunięcia splamionego korupcją, prorosyjskiego prezydenta Wiktora Janukowicza, był wypełniony skrajnie prawicowymi bojówkarzami ulicznymi deklarującymi bronienie czystości etnicznej swojego kraju.

W okupowanym kijowskim ratuszu były rozwieszone sztandary białych suprematystów i flagi konfederatów, a na zwalonym pomniku Lenina demonstranci wywiesili symbole nazistowskiej SS i białej władzy. Kiedy Janukowicz uciekł helikopterem ze swojej pałacowej posiadłości, demonstranci z Euromajdanu zniszczyli pomnik Ukraińców, którzy zginęli walcząc przeciwko niemieckiej okupacji w czasie II wojny światowej. Na Majdanie coraz częściej widziało się salutowanie Sieg Heil i nazistowki symbol Wolfsangel, a siły neonazistów ustanowiły w Kijowie i okolicach “strefy autonomiczne”

Do demontracji na Majdanie próbowała przyłączyć się anarchistyczna grupa o nazwie Antyfaszystowski Związek Ukrainy, ale spotkała się z wyzwiskami i groźbami pobicia ze strony wałęsających się po placu band neonazistów. „Wyzywali anarchistów od żydów, czarnuchów, komunistów” – powiedział jeden z członków Unii. „Nie było tam żadnych komunistów, po prostu wyzywali”. „Jest tu mnóstwo nacjonalistów, z nazistami włącznie. Ściągnęli tu z całej Ukrainy. Stanowią około 30% wszystkich protestujących”.

Jedną z „Wielkiej Trójki” partii politycznych stojących za protestami jest ultra-nacjonalistyczna partia Swoboda, której przywódca Ołeh Tiahnybok wzywał do wyzwolenia kraju od „moskiewsko-żydowskiej mafii”. Po skazaniu w 2010 roku strażnika nazistowskiego obozu śmierci, Iwana Demianiuka, za współudział w zamordowaniu blisko 30 000 ludzi w obozie w Sobiborze, Tiahnybok pognał do Niemiec, żeby ogłosić go bohaterem, który „walczył o prawdę”. Partia Swoboda, po raz pierwszy w ukraińskim parlamencie, ma aż 37 deputowanych, z których jeden, doradca Tiahnyboka, Jurij Michalczyszyn znany jest z cytowania Josepha Goebbelsa, założył nawet think tank pierwotnie nazwany „Centrum Badań Politycznych im. Josepha Goebbelsa”. Według Pera Andersa Rudlinga, naukowca i czołowego eksperta od europejskiego neofaszyzmu, Michalczyszyn uważający się za “socjalnacjonalistę” jest głównym ogniwem łączącym oficjalne skrzydło Swobody z neonazistowskimi ugrupowaniami bojowymi, takimi jak Prawy Sektor.

Matrix: Kim jest Edward Snowden?

Jon Rappoport
jonrappoport.wordpress.com
Matrix: Who is Edward Snowden?
8 lipca 2013 15:35 CDT

Ten artykuł jest kompilacją kilku innych, jakie napisałem o Edzie Snowdenie i NSA. Nie ma on ich zastąpić, przedstawia jedynie najważniejsze punkty.

Zacznijmy od tego, że jeśli koniecznie potrzebujesz bohatera, obejrzyj sobie filmy o Batmanie.

Jeśli twoja potrzeba bohatera jest tak ogromna, tak słodka, tak intensywna, tak soczysta, że zatapia twoją ciekawość, nie czytaj tego artykułu.

Jeśli nie potrafisz oddzielić niezbyt istotnych rewelacji Snowdena od pytania, kim on jest, jeśli nie bawi cię myśl, że tajne operacje psychologiczne i gry agencji wywiadowczych ociekają przykrywkami, fałszywymi tropami i kontrolowanymi przeciekami, potrzebujesz w życiu więcej rozrywki.

Nowe badania na temat zwolenników teorii spiskowych

Dr. Kevin Barret
Press TV
New studies: ‘Conspiracy theorists’ sane; government dupes crazy, hostile
13 lipca 2013 12:56 CDT

Ostatnie badania przeprowadzone przez psychologów i badaczy z dziedziny nauk społecznych w USA i Wielkiej Brytanii wskazują, że w przeciwieństwie do stereotypów propagowanych przez mass media ludzie określani jako „zwolennicy teorii spiskowych” wydają się być zdrowsi od tych, którzy akceptują oficjalne wersje kontrowersyjnych wydarzeń.

Strategia napięcia – zamach podczas maratonu w Bostonie

Joe Quinn i Niall Bradley
Sott.net
16 kwietnia 2013 05:18 CDT

Masowe ataki terrorystyczne na ludność cywilną były tradycyjnie wykorzystywane przez rządy autorytarne do szerzenia strachu pomocnego w utrzymywaniu kontroli nad społeczeństwem.

“Poniedziałek z maratonem” (Marathon Monday) już nigdy nie będzie taki sam dla Bostończyków. 117 Maraton Bostoński zakończył się gwałtownie, kiedy o godz. 14.50 czasu EST przy linii mety na Boylston Street w centrum Bostonu wybuchły jedna za drugą dwie bomby. Według doniesień prasowych 3 osoby zginęły, 17 jest w stanie krytycznym, a 176 odniosło lżejsze obrażenia. Bomby – umieszczone w odległości ok. 500 metrów od siebie i zdetonowane w odstępie 10 sekund – wybuchły po tej samej stronie ulicy, gdzie zebrało się wielu widzów, żeby dopingować zbliżających się do mety biegaczy.

Fruwające kończyny i ulice zlane krwią od bomb – praktycznie działających jak bomby przeciwpiechotne, których zadaniem jest wywołanie możliwie największej traumy – są na porządku dziennym w krajach okupowanych przez amerykańskie wojsko, ale na ojczystych ulicach na ogół nie widuje się takich makabrycznych scen. Przynajmniej tak było dotychczas.

W czasie, kiedy powoli ustępuje pierwszy szok, dając miejsce na oficjalną historię, która bez wątpienia posłuży do wyciśnięcia z tego ohydnego czynu maksimum korzyści politycznych, chcemy wskazać na kilka niezgodności, jakie zdążyliśmy dostrzec.

Dekada ludobójstwa w Iraku. Nowe dowody na wykorzystanie szwadronów śmierci.

Po dziesięciu latach Irak leży w gruzach, a nowe dowody potwierdzają wykorzystanie szwadronów śmierci do spreparowania “wojny domowej”.

Joe Quinn
Sott.net
19 marca 2013 15:59 CDT

“Demokratyzacja” Iraku – 19 marca 2003

Dziesięć lat temu, niemal co do dnia, napisałem dla Signs of the Times co następuje:

Właśnie brytyjska Izba Gmin odrzuciła poprawkę i zatwierdziła wniosek stosunkiem głosów 415 do 149. Nie znaczy to, że inny wynik powstrzymałby Stany Zjednoczone, jednak ta decyzja oznacza pełne zielone światło dla ataku na Irak. “Ultimatum” Busha dla Saddama wygasa o północy (GMT) w czwartek (19.00 EST). “Szok i trwoga”  (Shock and Awe) – czytaj: śmierć i zniszczenie – może teraz nadejść w każdej chwili. Mamy najwyżej jeden dzień – jeden dzień na rozmyślanie nad krawędzią przepaści, zanim pochłonie nas wszystkich nadciągająca ciemność.

Jakby dla wykpienia tych, którzy są przeciwko tej nielegalnej inwazji oraz kłamstwom i oszustwom mającym ją usprawiedliwiać, Ari Fleischer powiedział dziś, że nawet gdyby Saddam udał się teraz na wygnanie, USA i tak dokonałyby inwazji. Nie chodzi wcale o BMR, chodzi o dominację i zasadę niszczenia. Być może Ari czuje, że może sobie teraz pozwolić na większą szczerość, kiedy “stało się” i Cheney, Rumsfeld i Blair powiedzieli miłośnikom pokoju, żeby się pieprzyli. Fleischerowi musiało być trudno stać przed kamerami światowych mediów i tak wylewnie kłamać. (A może i nie.)

Trudno mi opisać moje uczucia. Jest silne poczucie nieuchronnego fatum, przemieszane z gniewem wynikłym z narzuconego mi poczucia bezsilności w obliczu szerzącej się psychopatii. Kim są ci ludzie, którzy mogą po prostu zdecydować i pchnąć świat wraz z jego mieszkańcami w “niekończącą się wojnę”, i kim jesteśmy my, że mogli nas przez tyle czasu ogłupiać tak żałosnymi i ledwie skrywanymi kłamstwami, wiedząc, że się odwrócimy i pozwolimy im na to?

Równo dziesięć lat temu amerykańskie i brytyjskie wojsko (z oddziałem tchórzliwych “sprzymierzeńców” na sznurku) rozpoczęło “Operację Iracka Wolność”, inaczej “Shock and Awe”, inaczej “Operacja Zniszczyć Niebezpieczną Infrastrukturę Iraku i Zacząć Ponad Dziesięcioletni Atak na Irakijczyków i Okupację ich Kraju”. Jak dotąd, bezpośrednim skutkiem tego “wyzwolenia” było zamordowanie co najmniej 1,5 miliona irackich cywilów i wysiedlenie z domów co najmniej 5 milionów. To na dodatek do milionów zabitych i doprowadzonych do nędzy i wyniszczenia przez narzucone przez USA sankcje ekonomiczne w poprzedniej dekadzie. Śmiercionośne podkładanie bomb do samochodów trwa do dzisiaj. Jednym słowem, Irak nie był wyzwalany – był niszczony i to niszczony rozmyślnie.