Puste szpitale? Gdzie są ci wszyscy pacjenci z koronawirusem?

D. Rodriguez
Sott.net
1 kwietnia 2020 r.

[Szpitale w Nowym Jorku przygotowują się na gwałtowny wzrost liczby pacjentów – Zwróćcie uwagę na datę. To już 11 dni i ludzie zastanawiają się, gdzie oni są….]

Na Twitterze popularność zdobył hashtag #FilmYourHospital [SfilmujSwójSzpital]. W czasie gdy jedna trzecia światowej populacji żyje w „izolacji”, niektórzy zaczęli radzić sobie z klaustrofobicznym niepokojem odwiedzając lokalne szpitale, żeby nagrać wyrywki chaosu, którego się tam spodziewali: pokazać, jak rozszalała się zabójcza pandemia i tym podobne obrazki. Zaskakujące jest jednak to, że ludzie znajdują w większości nietypowo ciche, nieprzeładowane szpitale. Niektóre sprawiają wręcz wrażenie – wybaczcie grę słów – śmiertelnie cichych.

Może być tak, że ludzie widzą obecnie puste, ciche szpitale, bo przypadki Covid-19 (podejrzewane lub potwierdzone) są kierowane – póki co – tylko do wytypowanych placówek. Miałoby to sens z epidemiologicznego punktu widzenia – dobrze by było „umieścić” przypadki w jak najmniejszej liczbie „punktów zapalnych”, bo przecież same szpitale dość szybko stają się istotnym źródłem infekcji. Czy ktoś widział raporty lub dyrektywy wydane w sprawie takich posunięć administracyjnych? Ja jeszcze nie. Z większość doniesień o gotowości szpitali można wywnioskować, że wszystkie placówki medyczne, przynajmniej w miastach, spodziewają się „lada dzień przepełnienia”.

Jednym z pierwszych klipów #FilmYourHospital był filmik niemieckiego reportera Billy’ego Sixa pod tytułem „Mediziner gegen Medien Es gibt keine gefährliche Corona Pandemie” [Lekarze kontra media. Nie ma żadnej groźnej pandemii koronawirusa]. Na początku wizyty w jednym z najbardziej obłożonych szpitali w Berlinie Six mówi, że skierowała go tam administracja innego szpitala, twierdząc, że to „tam wysyłają przypadki Covid-19”. Jednak zamiast natknąć się na personel medyczny pilnie uwijający się przy chorych na Covid-19, jak można by się było spodziewać, zastał w szpitalu wyjątkowo spokojną atmosferę.

Koronawirus nie przyszedł z Chin: W Lombardii lekarze borykali się z „dziwnym zapaleniem płuc” już w listopadzie

Liu Zhen
South China Morning Post
22 marca 2020 r.

Komentarz SOTT: To niemal na pewno oznacza, że nie pochodzi on z Chin i krąży po świecie od wielu miesięcy.

Natomiast Wuhan – podobnie jak Bergamo, środkowy Iran i Madryt –  po prostu stały się ogniskami, przypuszczalnie ze względu na szereg lokalnych czynników.

Giuseppe Remuzzi, dyrektor Instytutu Badań Farmakologicznych Mario Negri w Mediolanie

W tym tygodniu jeden z czołowych ekspertów medycznych w Europie powiedział, że w północnych Włoszech „dziwne zapalenie płuc” grasowało już w listopadzie, wiele tygodni przed tym, jak lekarze zostali poinformowani o pojawieniu się koronawirusa w Chinach.

„[Lekarze rodzinni] pamiętają, że już w grudniu, a nawet w listopadzie, spotykali się z bardzo dziwnym zapaleniem płuc o wyjątkowo ciężkim przebiegu, szczególnie u osób starszych” – powiedział Giuseppe Remuzzi, dyrektor Instytutu Badań Farmakologicznych Mario Negri w Mediolanie, w wywiadzie dla National Public Radio of the United States.– Oznacza to, że wirus już krążył przynajmniej w [północnym regionie] Lombardii, i to zanim dowiedzieliśmy się o wybuchu epidemii w Chinach”.

Czeka nas fiasko? W sprawie koronawirusa podejmujemy decyzje bez wiarygodnych danych

John P.A. Ioannidis
STAT News
17 marca 2020
Tłumaczenie: Piotr Bystranowski, komentarze dodane

© Paul Sancya/AP

Covid-19, choroba wywoływana przez rozprzestrzeniającego się obecnie wirusa, przyjęła obecnie formę pandemii, jaka zdarza się raz na sto lat. Niestety, zaistniała sytuacja może się okazać porażką w posługiwaniu się danymi – porażką, jaka zdarza się raz na sto lat.

Od polityków podejmujących kluczowe decyzje i naukowców modelujących przebieg pandemii po zwykłych ludzi poddawanych kwarantannie czy praktykujących social distancing – wszystkim nam potrzeba w tym momencie informacji dobrej jakości. Tymczasem brakuje wiarygodnych danych co do tego, ilu ludzi zaraziło się wirusem SARS-CoV-2 albo kto pozostaje nim zakażony. Informacje dobrej jakości są niezbędne, by kierować podejmowaniem decyzji i działań o niewyobrażalnym znaczeniu i by oceniać ich skutki.

Wiele krajów podjęło już drakońskie środki zaradcze. Jeśli zaraza ustąpi – sama z siebie albo pod wpływem podjętych działań – skrajne rozwiązania krótkoterminowe, takie jak social distancing czy zakaz wychodzenia z domu, mogą okazać się możliwe do zniesienia. Ale jak długo środki tego typu powinny być utrzymane, jeśli niesłabnąca pandemia będzie dalej podróżować przez świat? W jaki sposób polityczni decydenci mogą rozpoznać, czy ich działania przynoszą więcej szkody czy pożytku?

Memento mori: Mało popularne przemyślenia na temat koronowirusa

Craig Murray
craigmurray.org.uk
7 marca 2020

© craigmurray.org.uk

Zawsze bardzo lubiłem to zdjęcie. Myślę, że z oczywistych powodów. Od lewej widać Celię, Stuarta, Neila i mnie. Przez całe dzieciństwo byliśmy bardzo zżyci. Pokazuję je wam teraz, ponieważ moja mama zawsze się dziwiła, że tak dobrze na nim wyglądamy, mimo że wszyscy byliśmy na zwolnieniu, bo zachorowaliśmy na tak zwaną grypę grypę Honkong.

Pandemia grypy Hongkong, która przetoczyła się przez Wielką Brytanię w latach 1968-1969, była ostatnią naprawdę poważną pandemią grypy. Zdaje się, że charakteryzują się one nadzwyczajną regularnością pojawiania się: 1919, 1969 i 2020 r. Epidemie grypy są punktualniejsze niż pociągi (choć pozwoliłem sobie tu na małe oszustwo i pominąłem grypę azjatycką w 1958 r.) Dziś grypa Hongkong znana jest jako H3N2. Szacowana ilość zgonów, jakie spowodowała na całym świecie, waha się na poziomie od 1 do 4 milionów. W Wielkiej Brytanii zabiła w przybliżeniu około 80 tysięcy osób.

Syndrom powszechnej amnezji: „Pandemia” świńskiej grypy była oficjalnie mistyfikacją, koronawirus prawdopodobnie też jest.

Joe Quinn
Sott.net
13 marca 2020 06:23 UTC

Na wypadek, gdyby ktoś nie rozumiał, dlaczego można, albo powinno się, być sceptycznym co do powagi rzekomego zagrożenia koronawirusem.

Od początku 2009 r. do końcówki roku 2010 trwała pandemia „świńskiej grypy” i szacuje się, że na całym świecie wirusem zaraziło się około 1,4 miliarda ludzi, a zmarło w wyniku infekcji, w zależności od źródła danych i sposobu liczenia, od 150 tys. do 575 tys. osób (na aktach zgonu prawie nigdy jako przyczyna śmierci nie figuruje „grypa”).Podczas gdy wiele rządów nagłaśniało wówczas zagrożenie wirusem, nie działo się nic na miarę tego poziomu histerii, jaki widzimy dzisiaj w związku z „koronawirusem”.Dziś wielu przywódców politycznych wypowiada się o koronawirusie w dramatycznych, rozpalonych słowach, całkowicie w oderwaniu od faktycznych wskaźników infekcji i jej pokłosia.

Nowy koronawirus mógł przybyć z meteorem

Nathan Rao
Express (UK)
11 lutego 2020, 09:41 UTC

Koronawirus został przywleczony na fragmencie komety, który uwolnił do atmosfery ziemskiej „setki bilionów” cząsteczek wirusowych. Lekarze obawiają się, że choroba, która może się rozprzestrzenić, zanim u ofiar wystąpią jakiekolwiek objawy, może wywołać globalną pandemię. Uważa się, że pojawienie się nowego szczepu koronawirusa jest wynikiem panspermii – istnienia w kosmosie czynników zakaźnych, które ostatecznie docierają do atmosfery ziemskiej.

Naukowcy od dawna utrzymują, że wirusy, bakterie, nici DNA istnieją w przestrzeni kosmicznej i podróżują na kometach i meteorach. I że mogą przedostawać się do naszej stratosfery, a następnie opadać na powierzchnię planety, stwarzając zagrożenie dla ludzkiego zdrowia.

Państwo brytyjskie ukradło tysiące dzieci rodzicom uznanym za „potencjalne zagrożenie”. Z kraju uciekają setki ciężarnych kobiet

The Connexion
10 listopada 2019 r.

 

Działacz kampanii podkreśla, że „karanie ludzi za przestępstwa, których nie popełnili, jest chore”.

Komentarz SOTT: To jest absolutnie oburzające.

Brytyjski biznesmen, mieszkający we Francji, jest jedną z kilku osób regularnie pomagających kobietom uciec z Wielkiej Brytanii, żeby mogły urodzić za granicą i zatrzymać swoje dzieci.

Ian Josephs powiedział Connexion, że zaangażował się w ten problem, będąc radnym hrabstwa Kent, po zapoznaniu się ze sprawą pewnej kobiety.

Codziennie otrzymuje kilka telefonów od kobiet, które skontaktowały się z nim za pośrednictwem jego strony internetowej (forced-adoption.com). Udziela matkom porad i pokrywa koszty wyjazdu z Wielkiej Brytanii. Kobiety udają się głównie do Francji albo Hiszpanii. Nierzadko wybór pada też na Irlandię.