Dahr Jamail
TruthOut
3 czerwca 2014
Wersja polska: Exignorant’s Blog
Joanna Macy
Był luty 2005 roku i po kilku miesiącach reporterskich doniesień z irackiej linii frontu powróciłem do Stanów Zjednoczonych jako ludzka bomba zegarowa furii; erozja mojego opanowania przyspieszała z każdym dniem.
Wizyty w kostnicach w Bagdadzie pozostawiły w moim umyśle sceny, które pamiętam nawet teraz. Wystukując te słowa wciąż czuję zapach rozkładających się ciał, prawie dekadę później. Widok irackich dzieci wykrwawiających się na śmierć na stołach operacyjnych od ran zadanych przez snajperów armii USA pozostawił równie głęboki i niezatarty ślad.
Mój gniew wobec odpowiedzialnych za to ludzi z administracji Busha broczył na zewnątrz, ogarniał wojskowych i każdego, kto wspierał potworność, którą była amerykańska okupacja Iraku. Radziłem sobie tworząc fantazje o powieszeniu wszystkich wymienionych powyżej na pobliskich latarniach.
Pożerany przez zespół stresu pourazowego, nie mogłem pod względem emocjonalnym zejść głębiej niż moja wściekłość i odrętwienie. Pisząc, stałem niepewnie na szczycie swojej wyniosłej złości, ponieważ korkowała bezdenny żal świadka. Jej uwolnienie oznaczałoby ryzyko pogrążenia się w czarnej rozpaczy, która z pewnością by wybuchła, gdybym ustąpił – tak przynajmniej sądziłem.
PRACowniA 