Smugi chemiczne? Kondensacyjne? Dziwne niebo

Laura Knight-Jadczyk
Sott.net
09 stycznia 2011

© NASA - Smugi kondensacyjne widziane z kosmosu. Fakt, że smugi kondensacyjne utrzymują się tak długo, jest sam w sobie znakiem, że nie dzieje się nic dobrego, ale to jeszcze NIE dowód, że są to „smugi chemiczne” (chemtrails).

Rozmawiając o tak zwanych „smugach chemicznych”, powinno się mieć na uwadze kilka rzeczy:

1) Oczywiste jest, że istnieją przypadki „opryskiwania” i nie robi się tego dla dobra ludzkości. Słyszałam od ludzi kilka historii o bardzo nisko latających samolotach, rozpylających coś, co osadza się na wszystkich powierzchniach albo jest powodem zachorowań. Tak, mówię o NISKO latających samolotach.

2) Opryski, które rzeczywiście mają mieć wpływ na wyznaczony obszar pod spryskiwaczem (wspomniany samolot), muszą być wykonywane z dość niskiego pułapu, w przeciwnym bowiem razie to, co zostało rozpylone, nie osiądzie na terenie poniżej. Wiąże się to z tym, że nasza atmosfera ma kilka warstw, a każda z nich charakteryzuje się swoją własną temperaturą, prędkością i kierunkiem wiatrów. Bardzo często też substancje znajdujące się w jednej warstwie przebywają w niej długo i przemierzają ogromne odległości, zanim wnikną do innych warstw i wymieszają się z nimi, JEŚLI w ogóle do tego dojdzie. Najczęściej prędkość wiatrów w górnych warstwach atmosfery jest tak duża, że jeśli cokolwiek zostałoby tam umieszczone, mogłoby się przedostać do niższych, pogodowych warstw, dopiero po przebyciu wielu tysięcy kilometrów. Jest to bardzo nieliniowa sytuacja, a zatem wysoce nieprzewidywalna.

3) Jeśli jest więc mowa o widocznym na niebie rozpylaniu chemikaliów, które następnie osadzają się na obszarze poniżej, musi to dotyczyć niskopułapowego spryskiwania.

4) Dlatego też nazywanie smug, które znajdują się wysoko na niebie i nie mają żadnej szansy na oddziaływanie z gruntem poniżej, „chemicznymi” nie może być poprawne, być może z wyjątkiem sytuacji, kiedy rozpraszany jest związek chemiczny mający wpłynąć na pogodę (a nawet to odbywa się na dość niskich pułapach). Zasiewanie chmur polega na rozpraszaniu w atmosferze, za pomocą samolotów lub stacji naziemnych, takich substancji, jak kryształki suchego lodu czy jodek srebra. Ma to podobno wspomagać kondensację kropelek wody, a tym samym wywoływać deszcz.

5) Zasiewanie chmur odbywa się przeważnie w już ISTNIEJĄCYCH chmurach, samo ich nie tworzy. W dodatku, aby sianie miało spowodować jakikolwiek efekt na obszarze położonym bezpośrednio poniżej miejsca tego działania, musi być robione na niskim pułapie. W przeciwnym razie, wiejące z dużą prędkością wiatry w wyższych warstwach przeniosą jodek srebra w inne rejony, rozpraszając go, i nici z zamierzonego efektu. Tu macie linka do strony poświęconej sianiu chmur: http://www.sandylandwater.com/ops.htm

6) Małe prywatne samoloty latają na maksymalnym pułapie ok 3500  m. Samoloty pasażerskie na pułapie od 7000 do 14000 m. Naddźwiękowy transportowy Concorde podróżuje z szybkością 2 machów na wysokości 18000 m. Wojskowe myśliwce dolatują do 25000 m, niektóre samoloty specjalne, takie jak np. samolot szpiegowski U2 i SR-71 podobno mogą wznieść się na 36000 m. Rekordowy pułap X-15 to ponad 100 km.

7) Z Wikipedii (en):

Wykres przedstawiający warstwy atmosferyczne oraz rodzaje chmur, jakie się w tych warstwach tworzą.

Chmury typu cirrus (chmura pierzasta) to generalnie chmury atmosferyczne charakteryzujące się cienkimi, podobnymi do włókien kosmykami, a często towarzyszące im pióropusze przyczyniły się do nadania im potocznej (niestandardowej) nazwy włosy anielskie. Czasami chmury te są tak rozległe, że nie można ich od siebie odróżnić, i tworzą warstwę zwaną cirrostratus (warstwowo-pierzaste). Czasami konwekcja na wysokich pułapach prowadzi do utworzenia się innej formy cirrusów, nazywanych cirrocumulus (kłębiasto-pierzaste). Jest to ławica, złożona z małych chmurek kłębiastych, składających się z zamarzniętych kropelek wody. Jest to także nazwa nadana międzygwiezdnym chmurom, zbudowanym z podmikrometrowych ziarenek pyłu.

Wiele chmur cirrusowych tworzy podobne do włosów włókna, zbudowane z cięższych kryształków lodu, które się z nich wytrąciły. Te „opadające smugi”, rodzaj opadu (nie docierającego do ziemi), często wskazują na różnice w ruchu mas powietrza (ścinanie wiatru) w górnej części cirrusa i powietrza poniżej. Czasami czubek takiej chmury przemieszcza się szybko nad warstwą wolniejszego powietrza albo smuga wpada w szybciej poruszającą się dolną warstwę. Również kierunki tych wiatrów mogą być różne.

Cirrusy powstają, gdy para wodna zamarza w kryształki lodu na wysokości ponad 8000 metrów. Ze względu na niewielką wilgotność powietrza na wysokich pułapach, są one z reguły bardzo cienkie. Samoloty latające na tych wysokościach zostawiają za sobą smugi kondensacyjne, które mogą przekształcić się w cirrusy. Dzieje się tak, kiedy gorące spaliny, w większości woda, zamarzają, pozostawiając widoczny ślad. Przy braku ścinających się wiatrów, kosmyki mogą być proste, nadając chmurom kształt haczyka (cirrus uncinus – chmury ‚pierzaste haczykowate’), lub splątane – oznaka turbulencji w wysokich warstwach. Opadające kryształki lodu wyparowują przed dotarciem do ziemi.

© Wikimedia Commons - Niebo pokryte chmurami typu cirrus.

Cirrusy pokrywają do 30% ziemskiego nieba i ostatecznie powodują efekt grzewczy. Skutecznie pochłaniają promieniowanie podczerwone (ciepło) ziemi (efekt cieplarniany), a jednocześnie w niewielkim tylko stopniu odbijają dochodzące promieniowanie słoneczne (albedo, białość).

Spora ilość cirrusów może być zwiastunem nadchodzącego frontu atmosferycznego lub zakłóceń w wyższych warstwach powietrza. Jest to przeważnie sygnał, że w niedalekiej przyszłości nastąpi zmiana pogody, na ogół na burzową. Chmury te mogą też być pozostałością po burzy z piorunami. Duża powłoka cirrusów i cirrostratusów jest typowym towarzyszem odpływu wysokopułapowych mas powietrza z huraganów i tajfunów. Zaobserwowano też, że cirrusy tworzą się w następstwie pozostawionych przez samoloty i utrzymujących się smug kondensacyjnych. Jedną z przyczyn powstawania większej ilości chmur typu cirrus może być nasilenie się ruchu powietrznego [samolotów].

8) Co jest nie tak w powyższym opisie?

Odpowiedź: Wysokość, na jakiej powstają cirrusy, kontra wysokość, na jakiej lata wiele samolotów rejsowych pozostawiających na niebie wzór kratki, która jest oczywiście o wiele niższa niż ta określona dla cirussów.

A jednak smugi pozostawione przez te samoloty ZACHOWUJĄ SIĘ tak samo, jak zachowują się cirrusy na o wiele większych wysokościach.

Najbardziej logiczny (i przerażający) wniosek: zimna górna warstwa atmosfery obniżyła się i prawdopodobnie pogrubiła, dlatego też więcej latających na niższych pułapach samolotów pozostawia za sobą smugi kondensacyjne, tworzące się w tym lodowatym powietrzu, które do niedawno było o wiele wyżej położoną domeną chmur cirrusowych.

Ponieważ, raz jeszcze, jeśli wiecie o warstwach atmosfery, temperaturach, wiatrach itd. i to rozumiecie, uświadamiacie sobie, że to, co się dzieje, NIE JEST spryskiwaniem ludzkiej populacji czy nawet zamierzoną manipulacja pogody – jest to DOWÓD, że w ciągu ostatniego (mnniej więcej) dziesięciolecia atmosfera naszej planety dramatycznie się zmieniła. Właściwie to w ciągu ostatnich 20 lat, ponieważ to wtedy zaczęłam zauważać zmiany w formacjach chmur.

9) Zauważcie także, że generalnie smugi pozostawione przez samoloty na NIŻSZYCH pułapach szybko się rozwiewają. Złą wiadomością jest to, że na tych pułapach W OGÓLE pozostawiają po sobie ślady! (A wiedząc już na podstawie z wcześniejszych uwag, jak zachowują się warstwy, na których powstają cirrusy, możecie łatwo wydedukować, że te samoloty nie spryskują gruntu pod spodem.) Ale oczywiście MOŻE dochodzić do naturalnej formacji chmur cirrusowych za sprawą wyziewów czy spuszczania paliwa z samolotu ORAZ spryskiwania „czymś tam” na niższym poziomie. Sugerowałabym, że takie wypadki są taką samą „przykrywką”, jaką są niezliczone „porwania przez szarych kosmitów”, ukrywające to, co obcy NAPRAWDĘ robią na naszej planecie.

Na przykład to bardzo głupie video ma ponoć pokazywać „zasiewanie chmur:

Nic takiego. Jest natomiast dowodem na to, że warstwa atmosfery, w której porusza się ten samolot, jest bardzo zimna. Jednak to, czy jest to problem, czy też nie, zależy od tego, gdzie i o jakiej porze roku nakręcono ten film. W niektórych wypadkach tak nisko zalegające zimne powietrze jest sprawą sezonową, że się tak wyrażę.

10) Czy takie działania mają wpływ na pogodę?

Niewątpliwie tak, ale nie jest to zamierzony skutek. Wróćcie do informacji o cirrusach i o tym, że w efekcie powodują OGRZEWANIE się atmosfery.

Wygląda na to, że troposfera – miejsce w którym zachodzą zjawiska pogodowe – wydaje się być ściśnięta przez rozrastającą się (lub opadającą) stratosferę, a sama stratosfera najwyraźniej zmieniła charakterystykę. TO jest BARDZO niepokojące! Są to oznaki i symptomy – wraz z wieloma innymi, które odnotowujemy na naszej witrynie SOTT.net – że mamy do czynienia z czymś niezwykłym w naszym kosmicznym sąsiedztwie, ponieważ do zmian pogodowych dochodzi też na innych planetach. Mogę wam zagwarantować, że nikt nie produkuje „smug chemicznych” (chemtrails) na Marsie, Jowiszu czy Saturnie.

11) Jeśli zapoznacie się z badaniami Jamesa McCanneya, zrozumiecie, że pięć warstw ziemskiej atmosfery to również warstwy o różnych ładunkach elektrycznych. TO BARDZO WAŻNE. McCanney omawia także, w jaki sposób przepływy elektryczne wokół i na Ziemi oddziałują ze Słońcem, tworząc pogodę, czy też  klimat. Piers Corbyn staje się znany z wykorzystywania podobnych zasad, dzięki ktorym może przewidywać pogodę o wiele dokładniej niż klimatolodzy głównego nurtu. Sam fakt, że Corbyn MOŻE przewidzieć pogodę tak dokładnie, jak to robi, jest dowodem na to, że „smugi chemiczne” nie są działaniami służącymi do modyfikacji pogody. Metoda Corbyna opiera się na aktywności słonecznej, a nie na tak zwanych „smugach chemicznych”.

12) Jeśli chodzi o warstwy elektromagnetyzmu otaczające Ziemię, w 1958 roku przeprowadzono pewne akcje, które mogły mieć silny związek z obecną kondycją naszej planety. Chciałabym, żebyście wzięli to pod uwagę w kontekście zmian klimatycznych, tak zwanych „smug chemicznych” i HAARP-u.

„Pomiędzy sierpniem a wrześniem 1958 roku Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych zdetonowała trzy głowice nuklearne na wysokości 480 km nad Południowym Atlantykiem, w rejonie, gdzie pas Van Allena znajdował się najbliższej powierzchni ziemi. Dodatkowo, 160 km nad wyspą Johnston na Pacyfiku zdetonowano dwie bomby wodorowe. Wojsko nazwało to „największym eksperymentem naukowym, jakiego się kiedykolwiek podjęto”. Został opracowany przez Departament Obrony USA i Komisję do Spraw Energii Atomowej, pod kryptonimem Projekt Argus. Wydaje się, że celem była ocena wpływu wysokościowej eksplozji atomowej na transmisję radiową i działanie radarów narażonych na impuls elektromagnetyczny (EMP), oraz w celu lepszego zrozumienia pola geomagnetycznego i jak się w nim zachowują naładowane cząstki. Ten gigantyczny eksperyment stworzył nowy (wewnętrzny) pas promieniowania magnetycznego, opasujący prawie całą Ziemię, i wstrzyknął do jonosfery wystarczającą ilość elektronów i innych cząstek energetycznych, by wywowały skutki na skalę ogólnoświatową. Elektrony płynęły w tę i z powrotem wzdłuż linii sił pola magnetycznego, a w miejscu, gdzie wpadały w atmosferę, w pobliżu bieguna północnego, stworzyły sztuczną „zorzę” . Raport z tego wydarzenia został złożony dopiero znacznie później, między 13 a 20 sierpnia 1961 roku, w Archiwum Historycznym Keesings (K. A. H.). W raporcie stwierdzono, że Siły Zbrojne USA planowały stworzenie „w jonosferze tarczy telekomunikacyjnej na wysokości 3000 km, dzięki umieszczeniu na orbicie 350 miliardów miedzianych igieł, każda długości 2-4 cm [całkowita waga 16 kg], tworzących pas o grubości 10 km i szerokości 40 km, a odległość między igłami wynosiła około 100 m”. Miało to zastąpić jonosferę, „ponieważ burze magnetyczne i rozbłyski słoneczne szkodzą telekomunikacji”. Gdyby eksperyment się udał, USA planowały dodać więcej miedzianych igieł. Plan spotkał się z bardzo silnym sprzeciwem ze strony Międzynarodowego Związku Astronomów”.

Następnie:

9 czerwca 1962 roku USA rozpoczęły następną serię eksperymentów z jonosferą. Z ich opisu: „jedna kilotonowa bomba na wysokości 60 km, jedna megatonowa i jedna wielomegatonowa na wysokości kilkuset kilometrów”. (K.H.A., 29 czerwca 1962 roku).

Testy te poważnie zaburzyły niższą część pasa Van Allena, zasadniczo zmieniając jego kształt i natężenie. „W tym eksperymencie wewnętrzny pas zostanie na pewien czas praktycznie zniszczony. Znajdujące się w nim cząstki zostaną przetransportowane do atmosfery. Spodziewamy się zakłóceń ziemskiego pola magnetycznego, trwających kilkanaście godzin i obejmujących spory obszar, co uniemożliwi komunikację radiową. Eksplozja w wewnętrznym pasie radiacyjnym stworzy sztuczną kopułę światła polarnego, które będzie widoczne z Los Angeles”. (K.H.A. 11 maja 1962).

Był to eksperyment, który w Zjednoczonym Królestwie wywołał silny protest astronoma Królowej, sir Martina Ryleja. 19 lipca… NASA ogłosiło, że w konsekwencji wysokościowego testu jądrowego, pezeprowadzonego 9 lipca, uformował się nowy pas radiacyjny, rozciągający się na wysokości od około 400 do1600 km. Można go uważać za tymczasowe rozszerzenie dolnej części pasa Van Allena”. (K.H.A. 5 sierpnia 1962 roku).

„… Starfish utworzył znacznie szerszy pas [niż projekt Argus], który ciągnął się od niskiego pułapu aż za L=3 [tj. trzykrotność promienia Ziemi lub ok. 13000 km nad powierzchnią ziemi]. „Później w 1962 roku ZSRR przeprowadziło podobne eksperymenty planetarne, tworząc trzy nowe pasy radiacyjne na wysokości od 7000 do 13000 km nad powierzchnią ziemi. Według encyklopedii, po wybuchach  nuklearnych przeprowadzonych w 1962 roku przez USA i ZSRR  strumień elektronów w niższej części pasa Van Allena zmienił się wyraźnie i nigdy nie wrócił do stanu pierwotnego. Według amerykańskich naukowców ponowne ustabilizowanie się pasów Van Allena na normalnym poziomie może zająć wiele setek lat”.

Weźcie pod uwagę, że podczas gdy sami wysadzają nam atmosferę, chcą obarczyć zwykłych ludzi winą za globalne ocieplenie!

Mam za domem podwórko z widokiem na Pireneje, skrzyżowanie ruchu powietrznego pomiędzy Europą i Afryką, Ameryka Południową i Hiszpanią, Europą Północną, Anglią, Skandynawią, oraz Europą Południową i Afryką. Bardzo zatłoczone miejsce. Przy oknie wychodzącym na to niebo mam swoje biurko, więc wiele razy dziennie spoglądam za okno i widuję niebo we wszystkich możliwych odmianach. Poniższe zdjęcia, zrobione przeze mnie z podwórka, przedstawiają SMUGI KONDENSACYJNE, powstałe w wyniku dużego nasilenia ruchu samolotowego, który w niektóre dni pozostawia po sobie utrzymujące się ślady ze względu na warunki panujące w stratosferze. Te warunki można skorelować z warunkami panującymi w troposferze, a także z pogodą panującą przed, w trakcie i po dniach, w których powstają tak długo utrzymujące się smugi. Gdybym była histeryczną wariatką z wypranym mózgiem, myślałabym, że jestem truta. Ale wiem, czym są, obserwowałam je godzinami i dniami, pamiętam też podobne zjawiska na o wiele mniejszą skalę – i o wiele rzadsze, ponieważ warunki planetarne były inne – z czasów, gdy dorastałam. Uwierzcie mi, to są SMUGI KONDENSACYJNE…

© Laura Knight-Jadczyk - Zmiany warunków atmosferycznych doprowadziły do o wiele bardziej upstrzonego nieba.

© Laura Knight-Jadczyk

© Laura Knight-Jadczyk - SMUGI KONDENSACYJNE, a nie „chemiczne”

© Laura Knight-Jadczyk

© Laura Knight-Jadczyk

© Laura Knight-Jadczyk

W latach osiemdziesiątych wystrzeliwano na całym świecie około 500 – 600 rakiet rocznie, ze szczytem w 1989 roku i 1500 rakietami. Podczas wojny w Zatoce Perskiej było ich o wiele więcej. Prom kosmiczny jest największą rakietą na paliwo stałe, z dwiema 45-metrowymi rakietami nośnymi. Wszystkie rakiety na paliwo stałe uwalniają do atmosfery wraz ze spalinami ogromne ilości kwasu solnego, a każdy lot promu kosmicznego wstrzykuje do stratosfery ok. 75 ton niszczącego powłokę ozonową chloru. Rakiety wystrzeliwane od 1992 roku wstrzykują do stratosfery (która zawiera warstwę ozonową) nawet więcej, bo ok. 187 ton niszczącego ozon chloru.

Czytam obecnie publikację na temat zderzeń kometarnych, która zawiera informacje mające związek z naszym tematem, i myślę, że możemy jej zaufać, ponieważ nie została opracowana na potrzeby dezinformacji związanej z tzw. smugami chemicznymi.

Pierwszą interesującą rzeczą jest najlepiej znane z historii duże ciało, które uderzyło w Ziemię – Tunguska. Co jest dla nas ważne w związku ze smugami chemicznymi jest fakt, że ten obiekt eksplodował w atmosferze w czerwcu 1908 roku i że wiele nocy po tym wydarzeniu niebo nad Europą i Azją Zachodnią było niesłychanie rozświetlone, można było czytać gazety w nocy.

Kiedy w 1927 roku naukowcy w końcu dotarli na miejsce, nie znaleźli żadnych fragmentów obiektu, który wybuchł. Późniejsze prace w terenie odkryły w licznych małych, płytkich, owalnych kraterach o średnicy 50 – 200 m – podobnych do kraterów w Carolina Bays – osobliwe czarne, lśniące metaliczne kulki. Takie kulki są typowe dla ciał kosmicznych z wysoką zawartością irydu, niklu, kobaltu i innych metali.

© Unknown - Powalone drzewa zwrócone czubkami na zewnątrz od centrum wybuchu fragmentu kometarnego, który miał miejsce w górnej atmosferze w 1908 roku w głębi Syberii

A teraz, oto gdzie pojawia się związek: niezwykle wysoki poziom zawartości takich samych metali znaleziono później w Antarktycznych rdzeniach lodowych, ale w pokładach odnoszących się do 1912 roku.

Oznacza to, że depozytom złożonym w stratosferze opadnięcie na ziemię zajęło 4 lata.

Na podstawie danych z Antarktydy oszacowano całkowity opad z Tunguskiej na 7 milionów ton, co oznacza, że jego średnica wynosiłaby około 160 m.

Pył z obiektu, który wybuchł w stratosferze, rozprasza się na całym globie i przeważnie zajmuje to od 3 do 6 miesięcy. Czas, jaki potrzebny jest, by cokolwiek przedostało się ze stratosfery na ziemię, to ok. 3 lata (lub więcej) i „ nie zależy od wyjściowej ilości pyłu {czy czymkolwiek to jest}”. Mamy także do czynienia z tak wieloma zmiennymi czynnikami atmosferycznymi, że nie da się określić, gdzie to coś się znajdzie.

Oznacza to, że materiały wstrzyknięte do stratosfery NIE osadzają się na obszarze, nad którym zostały „złożone” (jak w wypadku tzw. smug chemicznych), chyba że – być może – całkowicie przypadkowo i z bardzo dużym opóźnieniem.

Jeszcze raz, nie ma to żadnego związku ze spryskiwaniem, które odbywa się na niskich pułapach, w troposferze, ale w oczywisty sposób to, co dzieje się w stratosferze, to NIE „smugi chemiczne”(chemtrails).

Myślę, że dałam wam wystarczającą ilość materiału do przemyślenia kwestii tak zwanych „smug chemicznych”, by zasugerować, że faktycznie dzieje się coś naprawdę okropnego, ale to nie jest to, co myślicie. Tak naprawdę, jest o wiele gorzej. TAK, coś BARDZO złego dzieje się na naszym niebie – ale to nie smugi chemiczne. Zmieniły się mianowicie same smugi kondensacyjne i TO jest ogromnym znakiem ostrzegawczym, dotyczącym naszej atmosfery i klimatu, a implikacje są o wiele bardziej przerażające, niż gdyby jakieś oszołomy z Pentagonu próbowały nas otruć. Do licha, to moglibyśmy przeżyć. Natomiast większość życia na ziemi NIE przetrwa tego, co zapowiadają te smugi kondensacyjne!
– –

Ten artykuł jest przekładem oryginału zamieszczonego w języku angielskim na stronie:

Chemtrails? Contrails? Strange Skies

dokonanym przez polskich tłumaczy z grupy QFG – edytorów blogu PRACowniA.

Materiał ten został opublikowany przez SOTT.NET – projekt Quantum Future Group, Inc – i jest jego własnością. Zezwala się na kopiowanie i publiczne rozpowszechnianie pod warunkiem podania oryginalnego źródła i autora oraz żródła przekładu.

Dodatkowe informacje uzyskasz pisząc na adres: pracownia-iv@o2.pl