Atak terrorystyczny w Christchurch: masowa cenzura, tajemniczy strzelcy i samotny zamachowiec – obieżyświat

Niall Bradley
Sott.net
21 marca 2019

W następstwie piątkowych ataków terrorystycznych w Christchurch cenzura ruszyła pełną parą jak nigdy dotąd. Nie ma lepszego słowa określającego postępowanie rządów i internetowych korporacji. Nowozelandzcy i i australijscy dostawcy usług internetowych blokują dostęp do witryn, forów i stron publikujących część lub całość 17-minutowego filmu „samotnego strzelca” Brentona Tarranta z kamery GoPro przyczepionej do nakrycia głowy, nagranie zrobione po strzelaninie w meczecie Linwood i kopie „manifestu” Tarranta. W ich ślady poszły środki masowego przekazu i media społecznościowe na całym świecie. Internet został skutecznie „oczyszczony” z materiału dowodowego (który jednak nie zniknął całkowicie, tyle że znalezienie go wymaga wysiłku).

Zwłaszcza film Tarranta został „zaklasyfikowany przez Główny Urząd Cenzury jako niedopuszczalny”, co oznacza, że zgodnie z nowozelandzkim prawem z 1993 roku za „pobieranie” lub „rozprowadzenie” go grozi więzienie i grzywna w wysokości 10 000 USD. Rząd mocno naciska, żeby dostawcy usług internetowych blokowali strony, dopóki film z nich nie zniknie. Globalnie usunięto kilka milionów kopii (w tym same linki do nich) ze wszystkich środków masowego przekazu i mediów społecznościowych – nie tylko z Facebooka, YouTube i Twittera; film zniknął również z BitChute i innych mniej znanych platform do hostingu wideo. Nowozelandzka policja domaga się również ujawnienia danych osobowych użytkowników chociażby tylko omawiających „manifest” lub wideo Tarranta.

Strzelanina w Christchurch i normalizacja antymuzułmańskiego terroryzmu

Whitney Webb
Mintpressnews.com
16 marca 2019 21:34 UTC

Prawdziwe siły winne zniszczenia wielu krajów, w których muzułmanie stanowią większość, oraz chaosu panującego obecnie w licznych zachodnich krajach są generowane nie przez ludność cywilną ani religie, ale przez globalną oligarchię, która do tego chaosu doprowadza i czerpie z niego zyski.

W piątek miała miejsce bez wątpienia najgorsza masowa strzelanina w historii Nowej Zelandii, kiedy zamachowcy, w tym 28-letni Australijczyk Brenton Tarrant, otworzyli ogień w dwóch meczetach w Christchurch. Cztery osoby, z Tarrantem włącznie, zostały aresztowane za ten ohydny czyn, który pochłonął życie co najmniej 49 niewinnych ludzi, a wśród nich kilkorga dzieci, w szaleństwie, które Tarrant transmitował na żywo na Facebooku, przyprawiając o dreszcze muzułmańską społeczność, a szczególnie muzułmanów mieszkających na Zachodzie.

Motywy i ideologia Tarranta, przedstawione otwarcie w 74-stronicowym manifeście [już usunięty przez cenzurę – przyp.], obejmują zaniepokojenie wskaźnikami urodzeń nie-białej ludności, jak również imigracją nie-białych do takich krajów jak Nowa Zelandia i Australia, którą autor porównał do „inwazji”, stanowiącej zagrożenie dla tamtejszej białej większości. Jednak Tarrant – w swej ignorancji – nie rozumiał, że wielu muzułmańskich imigrantów, których obrał sobie za cel, przybyło do Nowej Zelandii uciekając z ojczyzny przed wspieraną przez Zachód inwazją, okupacją lub prześladowaniami.

Zderzenie cywilizacji przybywa do Nowej Zelandii: 49 osób zmasakrowanych przez zamachowców w kilku miejscach w Christchurch

Niall Bradley
Sott.net
15 marca 2019 18:15 UTC

© AP

Wyrafinowany atak terrorystyczny w Nowej Zelandii zaczął się w piątek o godz. 13:40 czasu lokalnego. Kilku uzbrojonych napastników zaatakowało w kilku miejscach w Christchurch, uruchamiając potężną operację służb bezpieczeństwa i blokadę sporej części największego miasta na południowej wyspie kraju. Do tej pory potwierdzono śmierć 49 osób [teraz już 50], kolejnych 48 jest rannych.

Media zaczęły koncentrować się na jednej osobie – 28-letnim Australijczyku Brentonie Tarrancie, który miał przy sobie kamerę GoPro, żeby transmitować na żywo swoją część ataku, mimo że lokalna policja przekazała informację o aresztowaniu czterech osób. Ten sadystyczny psychopata zaatakował meczet Al-Nur przy Deans Avenue, na wschód o centrum miasta, 10 minut po rozpoczęciu się południowych modlitw, a więc w czasie, kiedy w meczecie zgromadziło się mnóstwo wiernych. Napastnik wystrzelał kilka magazynków z kilku sztuk broni, jakie miał przy sobie. Ciała ofiar znaleziono również na przyległych ulicach, co oznacza, że zostały zastrzelone na zewnątrz meczetu. Jedną z ofiar jest dziecko, zamordowane na środku Deans Avenue.

Ostatni etap wielobiegunowej rewolucji: powstrzymać USA w Europie

Federico Pieraccini
Strategic Culture
26 Lutego 2019

W poprzednim artykule opisaliśmy, jak Chiny i Rosja używają środków dyplomatycznych, ekonomicznych i militarnych na takich obszarach jak Azja i Bliski Wschód, żeby powstrzymać awanturnictwo i zamęt rozpętane przez Stany Zjednoczone. W poniższej analizie zbadamy skuteczność tej strategii w Europie. W kolejnym i ostatnim artykule przyjrzymy się konsekwencjom doktryny „Najpierw Ameryka” w odniesieniu do Ameryki Południowej i Doktryny Monroe.

W ciągu ostatnich trzech dekad Stany Zjednoczone sprowadziły zamęt i zniszczenie na znaczne części Europy, wbrew powszechnie panującemu mitowi, że stary kontynent po II wojnie światowej wygrzewał się w pokojowej atmosferze porządku świata zarządzanego przez USA. Ten fałsz jest generowany i podsycany przez polityków głęboko oddanych Unii Europejskiej, chętnie usprawiedliwiających i wychwalających projekt europejski. Jednak historia  zaświadcza, że Stany Zjednoczone napędziły kilka pustoszących wojen na kontynencie europejskim (i niejednokrotnie bezpośrednio w nich dowodziły): wojnę w Jugosławii w latach 90., konflikt między Gruzją a Osetią na początku lat 90., wojnę w Gruzji w 2008 roku, zamach stanu na Ukrainie w 2014 r. oraz agresję przeciwko Donbasowi.

Głównym problem europejskich sojuszników Waszyngtonu zawsze było zebranie woli, żeby powstrzymać amerykański imperializm. Przez wiele lat, zwłaszcza od końca Zimnej Wojny, kraje europejskie wolały zdawać się na stanowisko Waszyngtonu, czym potwierdzały swój status kolonii, a nie sojuszników. Niezbędne jest uzmysłowienie sobie, że europejscy politycy zawsze byli na usługach Waszyngtonu, skorzy do padania na twarz przed amerykańską wyjątkowością, stawiając amerykańskie interesy przed europejskimi.

Opowieść o dwóch powstaniach: ciasteczka i McCain dla ukraińskiego Majdanu, lodowata cisza z Waszyngtonu dla francuskich Żółtych Kamizelek

Robert Bridge
RT
13 grudnia 2018

Ten rażąco hipokrytyczny stosunek do francuskich protestujących ujawnia na wskroś wadliwy i stawiający sprawę na głowie zachodni aksjomat, brzmiący: „Wszystko, co działa na korzyść instytucji zachodnich i ich politycznej elity, automatycznie jest dobre dla demokracji”.

W przeciwieństwie do powstania na Ukrainie w 2014 roku, w które inwazyjnie wtrącali się amerykańscy politycy i dyplomaci, zachodnie poparcie dla protestów francuskich Żółtych Kamizelek wyraźnie zaginęło w akcji.

Podczas gdy ulice Paryża czwarty weekend z rzędu stoją w ogniu [a teraz już szesnasty i No Sign of Slowing Down – przyp.], a mrowie Żółtych Kamizelek walczy przeciwko francuskiemu rządowi, który, jak argumentują, jest coraz bardziej oderwany od trosk zwykłych obywateli, nie widać poparcia zachodnich stolic dla protestujących.

To trochę dziwne, skoro „Gilets Jaunes” nie tylko protestują przeciwko (odwołanym) planom Macrona podwyższenia akcyzy na paliwo, ale też opublikowały listę 42 postulatów, których wdrożenia oczekują. Obejmują one podniesienie minimalnego wynagrodzenia, emerytur i płac, a także powstrzymanie nielegalnej imigracji do kraju. Innymi słowy, nie mówimy tu o brutalnych anarchistach na francuskich ulicach, ale o zwykłych obywatelach. Do tej pory ruch cieszy się wysokim poparciem wśród Francuzów, jeden z sondaży pokazuje 72-procentową aprobatę dla protestujących.

Rezultaty amerykańskich „zmian reżimu” w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach

The Unz Review
7 lutego 2019

Kiedy USA dążą do obalenia demokratycznego i niezależnego rządu Wenezueli, historia krótko-, średnio- i długoterminowych konsekwencji takich operacji nie jest jednolita.

Najpierw zajmiemy się analizą skutków amerykańskiej interwencji w Wenezueli w ciągu ostatniego półwiecza, a następnie dokonamy przeglądu sukcesów i porażek amerykańskich zmian reżimu w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach.

Wenezuela: skutki i perspektywy 1950-2019

Podczas pierwszej dekady po II wojnie światowej Stany Zjednoczone, siłami CIA i Pentagonu, przywiodły do władzy autorytarne reżimy klienckie w Wenezueli, na Kubie, w Peru, Chile, Gwatemali, Brazylii i kilku innych krajach.

W przypadku Wenezueli, Stany Zjednoczone popierały prawie dziesięcioletnią dyktaturę wojskową (Perez Jimenez), rządzącą, z grubsza, w latach 1951-58. Dyktatura została obalona w 1958 r. i w krótkim okresie przejściowym zastąpiona przez centrolewicową koalicję. USA przetasowały więc swoją politykę i opowiedziały się za centroprawicowymi reżimami pod przywództwem społecznych i chrześcijańskich demokratów, które rządziły na przemian przez prawie czterdzieści lat.