Integrity Initiative i brytyjskie korzenie Głębokiego Państwa USA. Jak Okrągły Stół zinfiltrował Amerykę

Matthew J. L. Ehret
Sott.net
24 stycznia 2019 22:53 UTC

Niemal co tydzień dowiadujemy się czegoś więcej o tym, jak brytyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, MI6 i GCHQ (Government Communications Headquarters, Centrala Łączności Rządowej – kolejna agencja wywiadu) stoją za długofalowym planem podważenia prezydentury Donalda Trumpa i zniweczenia pokojowego sojuszu między nacjonalistycznymi przywódcami w Ameryce, Rosji, Chinach i innych krajach.  Siłą rzeczy wielu obywateli z powagą skupia teraz uwagę na brytyjskim udziale w osłabianiu Stanów Zjednoczonych. W pierwszym tygodniu tego roku oliwy do ognia dolał wyciek wewnętrznych dokumentów z kierowanej przez Brytyjczyków organizacji Integrity Initiative, zawierających zaskakujące zestawienie technik stosowanych w ramach brytyjskiej operacji antyrosyjskiej do infiltracji amerykańskich instytucji wywiadowczych, ośrodków analitycznych i mediów.

Dla tych, którzy być może nie wiedzą, Integrity Initiative to antyrosyjski program propagandowy finansowany przez brytyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych kwotą 140 milionów dolarów. Przeciek ze stycznia 2019 r., zawierający dokumenty datowane na początek prezydentury Trumpa, ujawnia, że ta działająca już w całej Europie organizacja, szerząca antyrosyjski PR i oczerniająca nacjonalistycznych przywódców, takich jak np. Jeremy Corbyn, zamierzała rozszerzyć działalność na Departament Stanu USA i utworzyć „klastry” agentów przeciwko Trumpowi. Z dokumentów można się dowiedzieć o spotkaniach na wysokim szczeblu, jakie odbył dyrektor Integrity Initiative Chris Donnelly z byłym doradcą Trumpa Sebastienem Gorką, dyrektorem fundacji McCaina Kurtem Volkerem, guru PR Pentagonu Johnem Rendonem i wieloma innymi.

Ujawnienie brytyjskiej ręki za kulisami daje nam niecodzienny wgląd w rzeczywiste siły od dawna podważające prawdziwą konstytucjonalną tradycję Ameryki, ponieważ Mueller / The Five Eyes / Integrity Initiative nie jest nowym zjawiskiem – to kontynuacja modus operandi ustanowionego już w ubiegłym wieku. Jedną z największych przeszkód na drodze do dojrzenia tego modus operandi Imperium Brytyjskiego jest zawierzenie mitologii, która zakorzeniła się w globalnej psychice ponad pół wieku temu i od której wszelkimi siłami powinniśmy się uwolnić.

Mit o „amerykańskim imperium”

Wiceprezydent USA Henry A. Wallace – który po śmierci Franklina D. Roosevelta (FDR) automatycznie zostałby prezydentem, gdyby w prawyborach w 1944 r. nie wyrugowali go w ostatniej chwili kontrolerzy Partii Demokratycznej

Obowiązujący pogląd, utrwalony dzięki ponad 70-letniej propagandzie, że po II wojnie światowej Imperium Brytyjskie zniknęło i zostało zastąpione przez „Imperium Amerykańskie”, jest jak najdalszy od prawdy. Kiedy Ameryka była konstytucyjnie reprezentowana przez swoich najznamienitszych prezydentów (których niestety można rozpoznać po przedwczesnej śmierci podczas pełnienia urzędu), nigdy nie była kolonialna i zawsze opowiadała się za ograniczaniem u siebie wpływów brytyjskich instytucji, walcząc jednocześnie z ich kolonialnymi zapędami za granicą[1].

Trzynastoletnia walka Franklina Roosevelta z głębokim państwem, o którym mawiał, że są to „ekonomiczni rojaliści, którzy powinni byli opuścić Amerykę w 1776 r.”[2] została wyraźnie określona przez jego wiceprezydenta i patriotę Henry’ego Wallace’a, który w 1944 r. ostrzegł przed pojawieniem się nowego angloamerykańskiego faszyzmu, mówiąc:

„Powojenny faszyzm będzie konsekwentnie parł do anglosaskiego imperializmu, a ostatecznie do wojny z Rosją. Amerykańscy faszyści już rozmawiają i piszą o tym konflikcie i używają go jako pretekstu do swojej nienawiści i nietolerancji wobec pewnych ras, wyznań i klas”.[3]

Faktem jest, że już w 1944 r. brytyjskie think-tanki znane jako Round Table Movement (Ruch Okrągłego Stołu) i Fabian Society (Towarzystwo Fabiańskie) uprawiały wywrotową propagandę anglosaskiego imperializmu, a amerykańscy faszyści pod brytyjskim wpływem zasiali nasiona pod antyrosyjską zimną wojnę. Nie przypadkiem faszystowska polityka zimnej wojny została ogłoszona w przemówieniu 5 marca 1946 w Fulton, w stanie Missouri, wygłoszonym ni mniej ni więcej, jak przez samego Winstona Churchilla, gorącego zwolennika Okrągłego Stołu.[4]

Imperium atakuje

Cecil Rhodes: po części wizjoner, po części obłąkaniec

Kiedy w 1902 roku dzięki funduszom z Trustu Rhodesa został utworzony Round Table Movement, opracowano plan stworzenia nowej technokratycznej elity, która pokierowałaby odrodzeniem się nowego Imperium Brytyjskiego i zmiażdżyła powstanie inspirowanego przez Amerykę nacjonalizmu na całym świecie. Organizacja ta miała być obsadzana przez pokolenia laureatów stypendium Rhodesa, poddanych indoktrynacji w Oksfordzie przed odesłaniem ich z powrotem do swoich krajów, żeby wdrażali tam plan „państwa post-narodowego”.

Program ten był w znacznej mierze zgodny z wytycznymi Cecila Rhodesa, przedstawionymi w jego Seventh Will, gdzie napisał:

„Dlaczego nie mielibyśmy stworzyć tajnego stowarzyszenia z jednym wyłącznym celem: wspomagania Imperium Brytyjskiego i sprowadzenia całego niecywilizowanego świata pod panowanie brytyjskie, dla uzdrowienia Stanów Zjednoczonych i uczynienia rasy anglosaskiej jedynym Imperium?[5]

Z pomocą rasistowskiego prezydenta i anglofila w Ameryce czołowe postacie organizujące te ośrodki analityczne najpierw opracowały plan stworzenia „Ligi Narodów” jako rozwiązanie „problemu nacjonalistycznego”, który, jak wmówiono ludzkości, „spowodował” I wojnę światową . Siły nacjonalistyczne w Ameryce odrzuciły ideę, że konstytucję należy uznać za przestarzałą, i plan globalnego zarządzania zawiódł. To jednak nie powstrzymało ruchu Okrągłego Stołu przed podjęciem kolejnej próby. Główny kontroler Okrągłego Stołu Lord Lothian (brytyjski ambasador w USA) narzekał w 1918 r. na „problem amerykański”:

„Wielka Brytania i Stany Zjednoczone mają zasadniczo odmienne koncepcje co do konieczności cywilizowanej kontroli nad politycznie zacofanymi ludami… Mieszkańcy Afryki i części Azji okazali się niezdolni do samodzielnych rządów… Jednak Ameryka nie tylko nie ma pojęcia o tym aspekcie problemu, ale została też przekonana, że przyjęcie tego typu odpowiedzialności to niegodziwy imperializm. Wobec kwestii rządu światowego przyjmuje postawę dokładnie analogiczną do tej, jaką [wcześniej] miała w stosunku do problemu wojny światowej. Jeśli będzie się uczyć powoli, będziemy skazani na okres napiętych stosunków między różnymi częściami anglojęzycznego świata. [Musimy] dotrzeć do Kanadyjczyków i Amerykanów i przekonać ich, że wzięcie na siebie części ciężaru, jakim jest rząd światowy, jest sprawą równie wielką i chwalebną jak udział w wojnie”.[6]

Ojciec założyciel Republiki Chińskiej, pierwszy prezydent Chin i wielbiciel Lincolna Sun Jat-sen

Chiński przywódca zainspirowanej przez Amerykanów republikańskiej rewolucji z 1911 r. Sun Jat-sen ostrzegał w 1924 r. przed takimi ludźmi jak lord Lothian i przed Ligą Narodów:

„Kraje, które używają imperializmu do podbijania innych i starają się utrzymać swoją uprzywilejowaną pozycję jako suwerenni władcy całego świata, opowiadają się za kosmopolityzmem (znanym też jako globalne zarządzanie / globalizacja – przyp. red.) i chcą, żeby świat do nich dołączył. Nacjonalizm jest cennym dobytkiem, dzięki któremu ludzkość utrzymuje swoje istnienie. Jeśli nacjonalizm upadnie, to przy rozkwicie kosmopolityzmu nie będziemy w stanie przetrwać i zostaniemy wyeliminowani”.[7]

Nowa nazwa, ta sama bestia

W 1919 r. Ruch Okrągłego Stołu występował już pod nazwą Royal Institute for International Affairs  (Królewski Instytut Spraw Międzynarodowych, znany też jako  Chatham House, od nazwy siedziby organizacji), a nazwa „Round Table” została przeniesiona na jego czasopismo geopolityczne. W 1928 r. powstały filie w Kanadzie i Australii pod nazwami, odpowiednio: Kanadyjski i Australijski Instytut Spraw Międzynarodowych” (CIIA i AIIA) [8]. Jednak w Ameryce, gdzie wiedza o wywrotowej roli brytyjskiego imperium była bardziej powszechna, nazwa „American Institute for International Affairs” była wciąż zbyt drażliwa. Dlatego też zdecydowano się na „Council on Foreign Relations” (CFR, Rada Stosunków Zagranicznych), która ukonstytuowała się w 1921 roku.

Stypendysta Rhodesa William Yandall Elliot w otoczeniu kilku swoich czołowych uczniów: sir Kissingera, Zbigniewa Brzezińskiego Samuela Huntingtona i Pierre’a Trudeau

CFR, obsadzony stypendystami Rhodesa i fabianami, oraz jego pozostałe odpowiedniki z Chatham House, nazwały siebie „niezależnymi think tankami”, które współpracują ze stypendystami Rhodesa i fabianami w środowisku akademickim, rządowym i prywatnym, a ich misją jest realizacja planów polityki zagranicznej zgodnych z marzeniem Imperium Brytyjskiego o angloamerykańskich „szczególnych relacjach”. Jednym z takich stypendystów Rhodesa był William Yandall Elliot, który odegrał główną rolę w doradzaniu Henry’emu Kissingerowi i całemu pokoleniu geopolityków z Harvardu, wśród których znajdziemy Zbigniewa Brzezińskiego, Pierre’a Elliota Trudeau i Samuela (Clash of Civilizations) Huntingtona.

Okrągły Stół w Kanadzie i zamach stanu przeciwko Rooseveltowi

FDR i gen. Smedley Butler

W Kanadzie pięciu czołowych stypendystów Rhodesa[9] zajęło się w 1931 roku stworzeniem Ligi Odbudowy Społecznej (League of Social Reconstruction) jako kanadyjskiego „Towarzystwa Fabiańskiego”, które miało być faszystowską technokratyczną odpowiedzią na chaos „chciwego nacjonalizmu”, który jakoby doprowadził do załamania gospodarczego w 1929 r., którego początkiem był tzw. czarny czwartek.[10] Mniej więcej w tym samym czasie analogiczne organizacje w Ameryce obrały inną drogę do faszyzmu. Ich plan polegał na zainstalowaniu generała Smedleya Butlera w roli marionetkowego dyktatora sterowanego przez angloamerykański establishment*. Na szczęście dla Ameryki i świata generał Butler w ostatniej chwili ujawnił plan zamachu stanu przeciwko Franklinowi Rooseveltowi.[11]

Brytyjskie przejęcie Ameryki umożliwione przez Kissingera

Choć wymagało to kilku zabójstw w latach powojennych, przejęcie Departamentu Stanu przez Kissingera zapoczątkowało nową erę brytyjskiej okupacji amerykańskiej polityki zagranicznej, w wyniku czego republika coraz bardziej stawała się „głupim olbrzymem”, działając jako „amerykańska siła pracująca dla brytyjskiego mózgu”, używając słów Churchilla**. Kiedy nihilistyczne pokolenie młodzieży odjeżdżało na LSD, a stara gwardia patriotów z otoczenia Wallace’a i Kennedy’ego dała się nabrać na „czerwoną panikę” i polowanie na czarownice, w gardła uśpionego narodu jak słodką truciznę wciskano teorię geopolityczną, zastępując nią politykę pokoju i „współpracy dla obopólnych korzyści” realizowaną przez prawdziwych nacjonalistycznych patriotów, takich jak FDR, Wallace i bracia Kennedy, a imperialny klon podszył się pod republikę.

Sir Kissinger posunął się nawet do wyznania pełnej lojalności wobec Imperium Brytyjskiego, kiedy 10 maja 1981 roku podczas konferencji Chatham House w Wielkiej Brytanii opisał swoją relację z brytyjskim ministerstwem spraw zagranicznych słowami:

„Brytyjczycy byli tak pomocni w praktycznym wymiarze, że stali się uczestnikami wewnętrznych obrad amerykańskich w stopniu prawdopodobnie nigdy wcześniej nie praktykowanym między suwerennymi krajami […] Za czasów mojej pracy w Białym Domu informowałem i angażowałem brytyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych dokładniej niż amerykański Departament Stanu … To było symptomatyczne”.[12]

W tym okresie Kissinger ściśle współpracował z dyrektorem CIA Georgem Bushem Seniorem, nagrodzonym później Wielkim Krzyżem Rycerskim za rolę, jaką odegrał w realizacji zaplanowanej przez Wlk. Brytanię pierwszej wojny z Kuwejtem[2]. Wojna ta przygotowała grunt pod drugą falę wojen na Bliskim Wschodzie, która zaczęła się od anglo-saudyjskiego uknucia operacji znanej jako atak 9/11 i zaprowadzenia nowego „post-narodowego porządku” przez Kissingera i Blaira. Była to epoka, którą zarówno Kissinger, jak i Bush, wychwalali przy różnych okazjach jako „Nowy porządek świata”.[13]

Dystopijny Nowy Porządek Świata zagrożony przez Nowy Ład XXI wieku

To właśnie ten dystopijny porządek geopolityczny został zakwestionowany przez sojusz rosyjsko-chiński, który na dobre powstał wraz z ogłoszeniem przez Xi Jinpinga w 2013 r. Inicjatywy Belt and Road jako wielkoskalowego projektu infrastrukturalnego na arenie międzynarodowej oraz interwencją Władimira Putina w Syrii we wrześniu 2015 r., która udaremniła hobbesowski paradygmat zmiany reżimu, jaki zatruł Zachód. Wybór nacjonalistycznego prezydenta Donalda Trumpa w USA w 2016 roku po raz pierwszy od ponad 50 lat stworzył możliwość zawiązania prawdziwej narodowej koalicji suwerennych krajów, aby na zawsze wyeliminować ze świata raka kolonialnego myślenia.

To właśnie, sterowane przez Brytyjczyków, głębokie państwo ma swojego Roberta Muellera, który – wraz z Integrity Initiative, Pięcioma Oczami i innymi funkcjonariuszami Głębokiego Państwa – jest całkowicie oddany sprawie usunięcia z urzędu prezydenta Trumpa i unicestwienia wspaniałych możliwości otwierających się teraz przed światem, streszczonych przez Instytut Schillera i amerykańskiego aktywistę politycznego Lyndona LaRouche w dwóch punktach: 1) reorganizacja zbankrutowanego systemu bankowego przeprowadzona w stylu FDR i 2) uruchomienie globalnego Nowego Jedwabnego Szlaku w ramach Nowego Ładu XXI wieku.

Przypisy

1. Krótka lista prezydentów zmarłych przedwcześnie w trakcie pełnienia urzędu: William Harrison (zm. 1841), Zachary Taylor (1850), Abraham Lincoln (1865), William Garfield (1880), Warren McKinley (1901), William Harding (1923), Franklin Roosevelt (1945), John Kennedy (1963) i Bobby Kennedy (który miał zostać prezydentem w 1968 r.). Wszyscy wymienieni byli przeciwni brytyjskim reformom finansowym w USA i brytyjskiej imperialnej polityce zagranicznej.
2. 27 lipca 1936 przemówienie Roosevelta z okazji ponownej nominacji
3. Felieton “The Danger of American Fascism” Henry’ego Wallace’a, opublikowany 4 kwietnia 1944
4. Tym samym zostały udaremnione plany Roosevelta umiędzynarodowienia Nowego Ładu po wojnie, ogłoszone przez Wallace’a w jego mowie “Four Freedoms” z 1942 r., ponieważ do ich realizacji Ameryka musiałaby być niezależna i zdolna do działania we własnym interesie; konieczne byłyby również pokojowe relacje pomiędzy Rosją, Chinami i USA.
5. „Siódma wola” Cecila Rhodesa, 1877, przytoczona w Cecil Rhodes, The Round Table Movement and Eugenics, The Canadian Patriot nr 4, styczeń 2014
6. Lothian do Lionela Curtisa, 15 października 1918, w Butler, Lord Lothian, str. 68-70
7. „Three Principles of the People”, Sun Jat-sen, 1924, copyright 1981, China Publishing Co. str.12
8. W Kanadzie organizacja jeszcze raz zmieniła nazwę, tym razem na Canadian International Council, i w tym wcieleniu stoi za najbardziej zjadliwymi atakami na Chiny i Trumpa. Te zarządzane z Chatham House instytucje stworzyły fundament pod późniejsze “Five Eyes” powstałe po 9/11.
9. Escott Reid (ojciec intelektualny NATO), Frank Underhill, Eugene Forsey, F.R. Scott (mentor przyszłego technokratycznego reformatora Kanady, Pierre’a Trudeau) i David Lewis
10. Prawda jest taka, że wielki kryzys był w dużej mierze sprowokowany tym, że jednego dnia maklerzy wezwali do spłaty pożyczek zwrotnych na żądanie, udzielonych inwestorom na giełdzie, co doprowadziło do „kontrolowanego pęknięcia” bańki spekulacyjnej, narosłej w wyniku deregulacji i łatwego dostępu do pieniędzy po przedwczesnej śmierci prezydenta Hardinga w 1923 roku.
11. „Stawiłem się na wezwanie przed komisją Kongresu, najwyższego urzędu reprezentującego naród amerykański, żeby powiedzieć to, co wiem o działaniach, które moim zdaniem mogą prowadzić do próby ustanowienia faszystowskiej dyktatury […] w rezultacie tego wszystkiego miałem pozorować kierowanie organizacją 500 tysięcy ludzi, zdolnej do przejęcia funkcji sprawowanych przez państwo” – Smedley Butler, November 1933.
12. „Reflections on a Partnership: British and American Attitudes to Postwar Foreign Policy”, Henry Kissinger, 10 maja 1981, Chatham House, cyt. w Sir Henry Kissinger: British Agent of Influence, Executive Intelligence Review, 10 stycznia 1997
13. W końcu to Margaret Thatcher przechwalała się, że „naprostowała” George’a Busha (tzn. przekonała do zdecydowania) w kwestii ataku na Kuwejt w 1990 r. Cyt. w Margaret Thatcher and the limits of the United Nations, Foreign Policy, 8 kwietnia 2013
14. Jak powiedział Franklin Roosevelt: „Ci, którzy dążą do ustanowienia systemu rządów opartego na poddaniu wszystkich ludzi ścisłemu nadzorowi przez garstkę władców, nazywają to nowym porządkiem. Ani nie jest to porządek, ani nie jest nowy”.

O autorze

Matthew J.L. Ehret jest dziennikarzem, wykładowcą i założycielem Canadian Patriot Review. Jego teksty były publikowane przez Executive Intelligence Review, Global Research, Global Times, The Duran, Nexus Magazine, Los Angeles Review of Books, Veterans Today i Sott.net. Matthew wydał też książkę „The Time has Come for Canada to Join the New Silk Road” i trzy tomy „Untold History of Canada” (dostępne na stronie untoldhistory.canadianpatriot.org). Można się z nim skontaktować pisząc na adres matt.ehret@tutamail.com

 

Tłumaczenie: PRACowniA

[*] Na ten mało znany u nas temat wydawnictwo Bellona wydało w 2010 roku książkę Julesa Archera pt. „Tajny spisek przeciw Rooseveltowi“

[**] Churchilla albo Stalina – rzeczywiste źródło wciąż nie jest jednoznacznie ustalone. Fraza występuje w kilku wariacjach, najczęstszą jest: „The war was fought with American braw, British brain and Russian blood” – wojnę toczono przy użyciu amerykańskiej stali (przemysłu), brytyjskiego wywiadu i rosyjskiej krwi.