Nieliczący się „krytyk Putina” zastrzelony przez kogoś, kto nienawidzi Putina

Joe Quinn
Sott.net
28 lutego 2015

Borys Niemcow wchodzący do ambasady USA w 2012 r.

Borys Niemcow został ubiegłej nocy zabity strzałami w plecy podczas spaceru ze swoją ukraińską dziewczyną w okolicach Kremla w Moskwie. Niemcow startował bez powodzenia w wyborach w 1989 r., zanim w końcu został wybrany do rosyjskiej Dumy w 1990 r. Jako wicepremier d/s reform gospodarczych pod rządami Jelcyna nie zdołał w istocie wprowadzić reform gospodarczych w trakcie kryzysu finansowego w sierpniu 1998 r., co poskutkowało utratą przez niego stanowiska.

W 1999 roku wraz z dwoma innymi liberałami – Anatolijem Czubajsem i Jegorem Gajdarem – założył Sojusz Sił Prawicowych (SSP). W 2002 roku SSP był bezpośrednio sponsorowany przez rząd amerykański (za pośrednictwem USAID), po czym zaczął otwarcie krytykować nowego prezydenta Rosji, Putina (cóż za niespodzianka!). Już choćby ten fakt dowodzi, że Niemcow i SSP nie reprezentowali żadnej liczącej się grupy narodu rosyjskiego, byli jedynie pośrednikami w wysiłkach Zachodu, mających na celu destabilizację Rosji. W rzeczywistości w wyborach w 2003 r. SSP nie zdołał przekroczyć nawet 5-procentowego progu wymaganego do wprowadzenia kandydatów do parlamentu.

Doszedłszy do wniosku, że prawdziwa polityka jest nie dla niego, Niemcow postanowił spróbować swoich sił w zalegalizowanej pralni brudnych pieniędzy bankowości, zatrudniając się w banku Neftianoi, który – pod jego zarządem – był przedmiotem dochodzenia i w końcu w 2005 został zlikwidowany z powodu prania brudnych pieniędzy i oszustw.

W 2004 roku Niemcow został „doradcą ekonomicznym” w ukraińskim rządzie pana-wspieranej-przez-USA-Pomarańczowej-Rewolucji Wiktora Juszczenki. Został wyrzucony z pracy w 2006 r., z powodu skarg członków gabinetu na to, że krytykował ich decyzje.

W grudniu 2008 r. Niemcow wraz szalonym – w pełnym tego słowa znaczeniu – byłym mistrzem szachowym Garym Kasparowem utworzyli Solidarnost – polityczny ruch opozycyjny. Solidarnost próbuje jednoczyć różne i – otwarcie mówiąc – żałosne grupy opozycyjne w Rosji. Bez finansowania Solidarnosti przez rząd USA, tym razem za pośrednictwem NED itd (USAID został w końcu wywalony z Rosji w 2012), ruch ten prawdopodobnie przestałby już działać.

W okresie od 2011 do początku 2012 roku Niemcow stał się wybitną twarzą „opozycji”, kiedy to on i jego przyjaciele ze „społeczeństwa nieobywatelskiego” wzięli udział w super tajnym spotkaniu w ambasadzie USA w Moskwie, krótko po tym, jak na amerykańskiego ambasadora został powołany Michael McFaul. Na nieszczęście dla ówczesnych „opozycjonistów”, czekało tam na nich kilka ekip telewizyjnych i zadało im oczywiste pytanie: „Dlaczego składacie wizytę nowemu ambasadorowi USA?”. Ze strony Niemcowa i pozostałych nie padła odpowiedź, gdy wchodzili do budynku, ale po godzinie czy dwóch, spędzonych z ambasadorem, jakby zdobyli jakieś wyjątkowe umiejętności działaczy społecznych i pojawili się, celując w dziennikarzy kamerami w telefonach komórkowych, skandując jednym głosem i zgodnie z linią partyjną [„jesteście propagandą Surkowa”]. Możecie obejrzeć te ekscesy tutaj.

Rewolucjonista John McCain z Niemcowem i jeszcze jednym jeleniem imperium

Oczywiście odpowiedź na pytanie, co robili z dobrym ambasadorem, jest banalna. Ambasador McFaul zasiada w zarządzie Freedom House i National Endowment for Democracy (NED) i dlatego jest „dobrym kontaktem” w sprawie kilku milionów dolarów na „promowanie demokracji”.

W 2011 prawdziwy rząd USA Brookings Institution opublikowała raport, który wzywał amerykański Senat do zatwierdzenia McFaula na ambasadora, wychwalając jego zasługi w „promowaniu demokracji” (tzn. w knuciu zamachów stanu) i w spotkaniach z przedstawicielami „społeczności obywatelskich” w Rosji (tzn. w opłacaniu spiskowców od tych zamachów). Raport Brookings „Dajcie następnemu ambasadorowi w Rosji potężne narzędzie do ochrony praw człowieka” wzywał też rząd amerykański do wyposażenia McFaula w ustawę o „sankcjach przeciwko rosyjskim urzędnikom oskarżonym o łamanie praw człowieka„. Jak z większością fanatycznych antyrosyjskich diatryb formułowanych w wywołujących wymioty liberalnych przemowach, raport Brookings został napisany przez arcyneokonserwatystę Roberta Kagana, który jest mężem królowej ciasteczek wolności z Euromajdanu, Viktorii „f**k the EU” Nuland z amerykańskiego Departamentu Stanu.

Od 2011 roku pan Niemcow był panem Nikt w świecie polityki i nawet BBC stwierdza, że „w ostatnich kilku latach wypadł z zasięgu blasku jupiterów” i „nie był już postrzegany jako część dominującej w Rosji sceny politycznej”. Jednak nie powstrzymało to zachodnich mediów od nazywania Niemcowa „wybitnym politykiem opozycyjnym”, którego śmierć „wywołała ogólnoświatowy wylew współczucia i gniewu”. Czyżby?

Zachodni politycy przepełnieni irracjonalną nienawiścią do Rosji (czyli wszyscy) również skorzystali z okazji, by „potępić” to zabójstwo, jednocześnie wykorzystując je do oczernienia rządu Rosji. Na przykład David Cameron powiedział: „[Niemcow] poświęcił życie na niezmordowane występowanie w imieniu Rosjan, domaganie się dla nich prawa do demokracji i wolności pod rządami prawa i na ukrócenie korupcji„. Oczywiście można tu wyczuć niezbyt subtelną insynuację. Obama (i inni) ohydnie zażądali, by rząd rosyjski przeprowadził „szybkie, obiektywne i jawne śledztwo”, gdzie ukryta wiadomość to: „wiemy, Putin, że to zrobiłeś, i ostrzegamy cię: lepiej się tym razem przyznaj”. Upłynęły ledwie 24 godziny od zabójstwa, a brytyjskie media już donoszą, że Kreml jest „oskarżany o tuszowanie sprawy”.

Oczywiście sugestia, że Putin, cieszący się 85-procentowym poparciem, mógłby pomyśleć, że koniecznie trzeba publicznie – ni mniej, ni więcej, tylko na progu Kremla – zamordować takie zero polityczne, niezdolne do zdobycia 5% głosów, i to na dzień przed opozycyjnym zgromadzeniem, w którym nieboszczyk planował był wziąć udział, jest całkowicie absurdalna. Rzecz w tym, że reakcja zachodnich rządów i ich mediów na zamordowanie w ten sposób Niemcowa zawsze byłaby taka, jakby to Putin własnoręcznie nacisnął spust i zamieścił selfik z tego zdarzenia na Facebooku. A zatem, jeśli to sprawka Putina – jak twierdzi szereg goniących za sensacją dziennikarzy – … gdzie jest ten cholerny selfik!?? Może ma go na swoim profilu mapet z amerykańskiego Departamentu Stanu, Jen Psaki?

Wiecie, co będzie dalej. Czy muszę to w ogóle powtarzać? “Cui bono”?

Putin to bandyta! Putin zamordował Litwinienko! Putin zestrzelił MH17! Putin anektował Krym! Putin najechał na Ukrainę!

Nudy.

Na koniec rada dla innych liderów „opozycji” w Rosji, szczególnie dla obsesyjnego szachisty Kasparowa i Aleksieja Nawalnego: Rosja jest ewidentnie niebezpiecznym miejscem dla opozycyjnych „działaczy”. Może dla własnego bezpieczeństwa nie od rzeczy byłoby zadać sobie pytania:

• Ile pieniędzy wziąłem od rządu USA na przygotowanie gruntu pod zamach stanu w Moskwie?
• Ile pieniędzy wydał rząd USA na promowanie mnie jako „wybitnego lidera opozycji” w Rosji?
• Czy ambasada USA wie, gdzie mieszkam, i czy regularnie śledzi moje ruchy?
• Czy moja przydatność dla rządu USA jako wciąż jeszcze oddychającego „antyputinowskiego działacza” przewyższa moją przydatność dla rządu USA jako martwego (zamordowanego) działacza antyputinowskiego?

Tłumaczenie: PRACowniA