Joe Quinn
JoeQuinn.net
Where The Rubber Hits The Road
10 sierpnia 2011 10:00 CDT
Londyn w ogniu
Nie chcę powiedzieć, że już to mówiłem, a jednak zrobiłem to. No dobra, może nie mówiłem WAM, ale w ostatnich latach wystarczająco często mówiłem, że jedną z korzyści płynacych z brytyjskiej okupacji sześciu hrabstw Ulsteru była możliwość trenowania swojej piechoty w „wojnie miejskiej”, co później będzie mogło być wykorzystywane w „mainlandzie” (czyli reszcie Zjednoczonego Królestwa). W ramach tego treningu w ciągu ostatnich 30 lat XX wieku brytyjscy żołnierze i sekciarskie siły policyjne Irlandii Północnej (RUC) wypaliły tysiące „gumowych kul”, czy też plastikowych „batut round”, jak je później nazywano, w niespodziewających się niczego członków irlandzkiej społeczności. Od tych „nie-śmiertelnych” pocisków zginęło co najmniej 18 osób, w tym ośmioro dzieci, a setki innych zostały sparaliżowane, doznały uszkodzeń mózgu i straciły wzrok.
Pierwsze takie pociski wykonane były z drewna tekowego i używane w królewskiej kolonii, Hongkongu, w okresach intensywnych strajków robotniczych i antybrytyjskich protestów w 1960 roku. Te drewniane kule zostały uznane za „zbyt niebezpieczne”, by stosować je w Irlandii Północnej, wykorzystano więc twardą gumę, wcale nie mniej niebezpieczną. I tak na przykład Emma Groves, irlandzka katoliczka, siedziała pewnego wieczoru w domu, kiedy w okolicy brytyjscy żołnierze przeprowadzali akcje. Emma słuchała dość głośno odtwarzanego na gramofonie była utworu „Four Green Fields”, kiedy brytyjski żołnierz strzelił z około 10 metrów gumowym pociskiem w okno, trafiając Emmę w twarz. Została oślepiona.
PRACowniA 